Δεν είναι η αχαριστία προσόν

Κάποιοι θεωρούν την αχαριστία προσόν.

Μάλιστα σε τέτοιο σημείο που είμαι απόλυτα σίγουρος στο μέλλον θα το αναγράφουν και στο βιογραφικό τους, και θα το υπογραμμίζουν σαν ένα από τα σημαντικότερα προσόντα που διαθέτουν.

Ας μην βαυκαλίζονται όμως γιατί την αχαριστία πολύ λάτρεψαν να την ακούν, αλλά τον αχάριστος κανείς δεν τον εμπιστεύεται.

‘Όχι δεν είναι προσόν η αχαριστία.

Ο αχάριστος είναι σαν αυτόν που φοράει μάσκα και μόνος του εισπνέει τον μολυσματικό του αέρα.

Είμαι και εγώ όπως πολλοί από εμάς θύμα της αχαριστίας.
Έδωσα, πρόσφερα, αγάπησα, έκανα τα πάντα, έχασα για να εισπράξω αχαριστία σαν το προσωπικό μου έπαθλο.
Οι αχάριστοι είναι ένα είδος το οποίο συναντάς συχνά στην ζωή σου και στις συναναστροφές σου και δεν έχει χρώμα και φυλή. Έχει όμως τα ίδια χαρακτηριστικά.
Γλείφουν εκεί που παλιότερα έφτυναν, κατηγορούν ανθρώπους που πριν λίγο καιρό είχαν ψηλά, χαρακτηρίζουν κάποιον περιγράφοντας στην ουσία τους ίδιους.
Κατεβάζουν τα μούτρα τους στις χαρές σου, δεν απαλύνουν τον πόνο σου ποτέ, και σχεδόν ηδονίζονται με την καταστροφή των συνανθρώπων τους. Μπορεί να γίνουν πιεστικοί κι άλλες φορές πολύ κτητικοί. Δίνουν σημάδια για το ποιόν τους. Σημάδια που παραβλέπουμε, όμως.
Κάποια στιγμή όμως τον κάνεις τον απολογισμό σου, και ενώ μένεις με το στόμα ανοιχτό, εκεί σε αυτό ακριβώς το σημείο, έρχεται η ανακούφιση κι η αγαλλίαση σε συσκευασία δώρου.

Η αχαριστία είναι ένα στυγνό έγκλημα που δεν τιμωρείται από τους ανθρώπινους νόμους, αλλά τιμωρείται από την θεία δίκη και από την θεία πρόνοια.
Και πληρώνεται πολύ ακριβά τόσο όσο δεν μπορεί να συλλάβει το μυαλουδάκι ενός αχάριστου. Γιατί συνήθως ο αχάριστος έχει περιορισμένο IQ, δεν είναι έξυπνος ποτέ, είναι πονηρός ή κουτοπόνηρος ενίοτε.
Μπορεί να έχει πτυχία και μεταπτυχιακά, αλλά η αντίληψη του είναι εντελώς περιορισμένη.
Δεν έχουν εξυπνάδα παρά μόνο μια κακόβουλη πονηριά, εμπλουτισμένη με χυδαιότητα και υποκρισία, που κάποια στιγμή όλα αυτά, μετατρέπονται σε μια απέραντη χαώδη βλακεία, που σχεδόν πάντα τους οδηγούν στην μοναξιά και στην τελική καταστροφή τους.
Και είναι πάρα πολύ κρίμα, διότι και οι αχάριστοι, άνθρωποι είναι.
Και μάλιστα άνθρωποι για λύπηση.
Για το λόγο αυτό ποτέ μην κρατάτε κακία στον αχάριστο. Μην θυμώνετε μαζί τους, αλλά αντίθετα θυμώστε με τον εαυτό σας. Γιατί αυτό που σας έκαναν ήσασταν εσείς εκείνοι που το επέτρεψαν.
Εκεί θυμώνω και εγώ, όταν μετά από μία πρόσφατη περίπτωση η μητέρα μου με γείωσε με ένα και μοναδικό της σχόλιο.
«Μεγάλωσες πλέον, γιατί κάνεις τα ίδια λάθη? Γιατί το επιτρέπεις αυτό στον εαυτό σου»?
Έχει δίκιο. Γιατί εγώ κατ’ επιλογήν μου, διαλέγω να δίνω και να βοηθώ, αχάριστους και μολυσματικούς ανθρώπους.
Προβάλλοντας τα ίδια και τα ίδια επιχειρήματα στον ίδιο μου τον εαυτό, κάθε μα κάθε φορά.
«Είναι καλή είναι μόνη της με χρειάζεται».
«Είναι άρρωστη και δεν έχει κανέναν».
«Πρέπει να την βοηθήσω να σταθεί στα πόδια της».
«Είναι μια γυναίκα μόνη που ΟΛΟΙ την εκμεταλλεύτηκαν».
«Είναι χωρισμένη μεσήλικη και μόνη»
«Με έχει πραγματική ανάγκη».
«Έλα μωρέ ας κάνω το καλό άλλη μία φορά, ποτέ δεν ξέρεις».

Υπάρχουν τέτοιοι «άνθρωποι» που δεν θα έπρεπε να είχαν υπάρξει ποτέ στη ζωή σου. Ποτέ και για κανένα λόγο.

Άνθρωποι που καθημερινά συναναστρεφόσουν μαζί τους και τους θεωρούσες αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής για να έρθει μία ωραία ημέρα και να ανακαλύψεις πόσο μεγάλο λάθος έκανες. Το χειρότερο όμως κακό σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι πως έχασες χρήμα, ή άλλα πολύτιμα αγαθά. Το χειρότερο είναι ότι έχασες πολύ και πολύτιμο χρόνο. Χρόνο που δεν θα πάρεις πίσω ποτέ ξανά.

Όλοι μας έχουμε νιώσει ακριβώς έτσι σε κάποια χρονική περίοδο της ζωής μας. Βάλαμε ανθρώπους στη ζωή μας και τους δώσαμε σημασία και αξία, για να αποδειχθούν ανάξιοι τελικά να μείνουν σ’ αυτή.

Εδώ όμως θα σας αποκαλύψω ένα μεγάλο μυστικό.

Δεν χάσαμε εμείς. Δεν χάνει αυτός που δίνει, που προσφέρει, που αγάπησε, που είναι αυτούσια καθαρός στην συνείδηση του.

Πάντα στο τέλος αυτός που έχασε, είναι ο αχάριστος.

Δύσκολα αποδεχόμαστε οτι ο κολλητός, ο αδερφός, ο φίλος, ο σύντροφος, ο συνάδελφος, μπορεί να μας προδώσει. Θεωρούμε σχεδόν ανέφικτο να μας εξαπατήσει και ακόμα πιο δύσκολο να μας πληγώσει.
Πόσο εύκολο είναι άλλωστε κάποιος να μπορεί να ξεχάσει την εμπιστοσύνη, την αγάπη, την δοτικότητα, αλλά και τον πολύτιμο χρόνο που αφιερώσαμε κάνοντας και ακόμα προσωπικές θυσίες για εκείνον.

Ας μη ξεχνάμε όμως ότι και ο Ιούδας ήταν ένας από τους μαθητές του Ιησού.

Και όπως έλεγε και η αείμνηστη αγαπημένη μου φίλη Μαλβίνα Κάραλη… «δεν θα χρειαστείς να κουνήσεις ούτε το παραμικρό σου δαχτυλάκι. Θα έρθει η στιγμή που το ποτάμι θα τους ξεβράσει στα πόδια σου».

Ναι είναι αλήθεια. Όλους τους αχάριστους κάποια στιγμή το ποτάμι τους ξέβρασε στα πόδια μου. Σκεφτείτε το. Έχει συμβεί και σε εσάς.
Το μίσος είναι φθορά του ίδιου μας του εαυτού, και δεν αξίζει για κανέναν και τίποτε να βάλετε τον εαυτό σας στην τραγική διαδικασία τέτοιων σκληρών συναισθημάτων.

Αρκεί να έχετε υπομονή και να περιμένετε στο … ποτάμι!!!