Δεν είναι δειλοί, είναι ήρωες!

Ζούμε σε μία χώρα που έχει βυθιστεί για τα καλά στη θλίψη και στην ανέχεια. Γύρω μας άνθρωποι που πεινούν, ζητιανεύουν και μένουν στον δρόμο. Και μέσα σε αυτήν την κοινωνία που χωλαίνει και βαδίζει για τα καλά προς τον γκρεμό, υπάρχουμε και εμείς. Εμείς που θεωρούμαστε οι 20αρηδες του σήμερα και εκείνοι που, ενώ σπουδάζουν και κοπιάζουν για κάτι καλύτερο, συμβιβάζονται με το μέτριο, με 300 ευρώ ή και πολύ λιγότερα.

Πάμε, όμως, να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ως γεννημένη το 1997, μόλις εισήλθα στη δεκαετία των 20 και ίσως γνωρίζω πολύ λιγότερα από διάφορα παιδιά εκεί έξω που πασχίζουν καθημερινά για να βρουν μία δουλειά στο αντικείμενο τους ή έστω κάτι που θα τους ευχαριστεί και παράλληλα θα τους καλύπτει τα έξοδα.

Σπουδάζω δημοσιογραφία και δεν μπορώ να πω ότι έχω στερηθεί πολλά πράγματα από τη ζωή μου. Από μικρή, οι γονείς μου όσο δύσκολα και αν τα έβγαζαν πέρα, φρόντιζαν να εξασφαλίζουν για εμένα και τον αδερφό μου καινούργια ρούχα, παπούτσια ή οτιδήποτε μας άρεσε. Μπορεί να περιμέναμε τις γιορτές των Χριστουγέννων ή του Πάσχα, αλλά εν τέλει, πάντα καταφέρναμε να αποκτήσουμε αυτό που θέλαμε.

Παιδί της λεγόμενης και πλέον ξεχασμένης «μεσαίας τάξης», κατάφερα να εισέλθω στα 18 μου στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και σε κάτι που πραγματικά λάτρευα και λατρεύω. Αυτή ήταν ίσως και η πρώτη πρακτική ανταμοιβή που έδωσα στους γονείς μου για τους κόπους τους τόσα χρόνια.

Όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο, η ιδέα μου για την εξέλιξη της ζωής μου και την πραγματικότητα που υπάρχει γύρω μου, ήταν πολύ διαφορετική! Πίστευα πως μπορείς να βρεις δουλειά κατευθείαν και φυσικά θεωρούσα τα 300 ευρώ δεδομένα. Ξεκίνησα λοιπόν, πριν ακόμη αρχίσει η Σχολή να ψάχνω δουλειά και να αναζητώ το δικό μου εισόδημα. Ως καλή μαθήτρια στο σχολείο, έψαχνα να κάνω ιδιαίτερα σε παιδιά δημοτικού, τρέφοντας την ελπίδα ότι είναι αρκετά ξεκούραστη και φυσικά καλά αμειβόμενη δουλειά.

Έλα όμως που τα πράγματα δεν ήταν και πολύ έτσι όπως τα φανταζόμουν. Τελικά, για καλή μου τύχη και αφού είχαν αποτύχει όλες οι προσπάθειες μου να βρω κάποια δουλειά μέσω αγγελίας, ξεκίνησα να κάνω ιδιαίτερα σε ένα κοριτσάκι από τον οικογενειακό μου κύκλο. Όπως είναι φυσικό, οι ευθύνες ήταν μεγαλύτερες, λόγω της φιλικής μας σχέσης και τα χρήματα πολύ λιγότερα από εκείνα που θα μπορούσα να πάρω από ένα αντίστοιχο ιδιαίτερο.

Και τώρα θα με ρωτήσετε «Ποια ήταν όμως τα πραγματικά σου επαγγελματικά σχέδια όταν μπήκες στην σχολή»;

Πίστευα ότι θα μπορούσα να ξεκινήσω έστω και ως το «παιδί για όλες τις δουλειές» σε κάποιο δημοσιογραφικό όμιλο ή κάποιο γνωστό site. Έλα όμως, που αν δεν έχεις έστω και μία μικρή εμπειρία, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα σε αυτό το χώρο ακόμη και εθελοντικά.

Τα χρόνια πέρασαν και εγώ κατάφερα να φτάσω αισίως στο τρίτο έτος και να ανήκω στην κατηγορία των «προνομιούχων» της γενιάς μου, καθώς απέκτησα εμπειρία στον τομέα που με ενδιαφέρει και που θέλω να ακολουθήσω στο μέλλον.

Τα πράγματα όμως δεν ήρθαν για όλα τα παιδιά της γενιάς μου με τον ίδιο τρόπο. Πολλοί τελείωσαν τις σχολές τους και έψαχναν δουλειά για χρόνια ολόκληρα σε κάτι που είχαν εντρυφήσει ακαδημαϊκά και ήταν διατεθειμένοι να εργαστούν με πάθος και μεράκι για αυτό. Άλλοι πάλι συμβιβάστηκαν, ξεχνώντας τις σπουδές τους και πιάνοντας μία δουλειά που τους εξασφάλιζε απλώς μία καλή διαβίωση και μία υποτυπώδη ανεξαρτησία, ενώ κάποιοι ανέχτηκαν να τους συντηρούν για χρόνια οι γονείς τους.

Το μόνο σίγουρο ,πάντως, είναι πως όλοι αυτοί τρέφουν το ίδιο συναίσθημα… την απελπισία! Και αυτό είναι το σημείο από όπου ξεπροβάλλει η προοπτική του εξωτερικού και το όνειρο πως, αν ταξιδέψεις σε μία άλλη χώρα, θα αναγνωριστούν οι κόποι σου και θα ανταμειφθεί η προσπάθεια σου.

Πολλά παιδιά εγκαταλείπουν τις πατρίδες, τους φίλους και τις οικογένειες τους για ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον που θα τους κάνει να ονειρευτούν ξανά και να βιώσουν για λίγο αυτό που λέμε... «ευτυχισμένη ζωή».

Και αν από πολλούς αυτοί οι νέοι χαρακτηρίζονται δειλοί που εγκαταλείπουν τη χώρα τους χωρίς να έχουν εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες εδώ, εγώ τους ονομάζω πραγματικούς «ήρωες». Μακριά από την ασφάλεια του σπιτιού τους και τη ζεστασιά του φιλικού τους κύκλου, αναζητούν την προσωπική ευτυχία.

Αν αυτό δεν είναι υπέρβαση, τότε ποιο είναι; Καλή τύχη λοιπόν σε όλους εκείνους/ες τους φίλους και τις φίλες μας που φεύγουν μακριά και ξεριζώνουν τη ζωή τους για να χτίσουν κάτι καινούργιο, πιο δημιουργικό και πιο επιτυχημένο! Και φυσικά, Στην Ειρήνη μου…