«ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ!»

«Αίμα, Τιμή, Χρυσή Αυγή…» Ένα σύνθημα που σε κάνει ν’ ανατριχιάζεις αλλά και να θυμώνεις. Και να αναρωτιέσαι: Μα είναι δυνατόν σήμερα, έξι δεκαετίες μετά την εξολόθρευση του ναζισμού, να υπάρχουν θιασώτες του; Δεν διδάχθηκαν τίποτε από την ιστορία; Χαμογελώ πικρά στη σκέψη. Ποια ιστορία; Πότε διδάχθηκε η μία και μόνη αληθινή ιστορία στα σχολεία;
«Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση», είπε ο Ουμπέρτο Έκο. Και το βλέμμα μου στράφηκε στη μικρή οθόνη, ακριβώς τη στιγμή που μεταδιδόταν η είδηση ότι η σύζυγος του αρχηγού της Χρυσής Αυγής Νίκου Μιχαλολιάκου, Ελένη Ζαρούλια, διορίστηκε με την υπογραφή του προέδρου του ελληνικού Κοινοβουλίου μετακλητή υπάλληλος στον Ναό της Δημοκρατίας! Τι κι αν έσπευσε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης να «ακυρώσει» τον διορισμό; Γιατί περί «ακύρωσης του διορισμού» μιλούσαν οι δημοσιογράφοι των καναλιών. Όχι, φίλοι μου, δεν ακυρώθηκε κανένας διορισμός, απλώς «πάγωσε». Τι μπορεί να σημαίνει αυτό, όλοι το καταλαβαίνουμε.
Από εκεί και πέρα, πώς να μη γίνεις συνωμοσιολόγος και να μην αναρωτηθείς: «Λίγες ημέρες όλο αυτό το αλαλούμ πριν από την απόφαση του δικαστηρίου για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα…» Γιατί αυτή η συγκεκριμένη στιγμή;

Κλείνω την τηλεόραση. Να σκεφτώ θέλω, να αναμοχλεύσω στην ψυχή μου το πώς ξεπήδησε αυτό το εγκληματικό μόρφωμα στα πολιτικά πράγματα της χώρας μου, πώς έφτασε να το ψηφίσουν μισό εκατομμύριο Έλληνες… Πώς επιτρέψαμε σε μια εγκληματική οργάνωση να τραμπουκίζει, να κυνηγάει, να δολοφονεί αθώους συμπολίτες μας… Πώς;!!!
Σίγουρα τα ΜΜΕ έπαιξαν τον ρόλο τους, καλέ μου αλησμόνητε Ουμπέρτο. Αλλά σίγουρα έπαιξε τον σκοτεινό της ρόλο και η λήθη τής τόσο μα τόσο πρόσφατης γεμάτη φωτιά και θάνατο ιστορίας μας. Άραγε, είχε δίκιο ο υπουργός Προπαγάνδας των Ναζί –και δεξί χέρι του Χίτλερ– Γκέμπελς, όταν ψέλλιζε τα τελευταία του λόγια: «Θα ξαναγυρίσουμε και η γη θα τρέμει!»; Πράγματι ξαναγύρισαν, αλλά η γη σίγουρα ΔΕΝ τρέμει…
Την Τετάρτη, 7 Οκτωβρίου, επιτέλους μετά από 5,5 χρόνια δικαστικών διεργασιών και 7 χρόνια από τη δολοφονία του γνωστού αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, θα εκδοθεί η απόφαση για την καταδίκη αυτής της ναζιστο-ρατσιστικής εγκληματικής οργάνωσης?
Η Ελληνική δικαιοσύνη έχει τον πρώτο λόγο.
Η Ιστορία θα γράψει, και ο λαός θα δείξει.
Αφήνω τον καφέ μου στην άκρη, ανάγκη ν’ ακούσω κάποια από τα τραγούδια του νεκρού από τους ψυχρούς δολοφόνους αντιφασίστα:

«Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθαίνεις
όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα
με λένε Παύλο Φύσσα από τον Περαία…»

Ρίγος… Προαίσθημα ο θάνατός του; Ή έβλεπε την απειλή που ερχόταν και απλώς την ανέμενε στωικά; Η μάνα, εκείνη η τραγική μάνα υποστήριξε ότι ο γιος της διαισθανόταν πως θα φύγει….

«Κι αν όντως ξέρω κάτι είναι πως γεννήθηκα ήδη
με δυο καταδίκες βαριές φορτωμένος πάνω στην πλάτη
δυο φτερά από γέννα πάνω στο σώμα μου ραμμένα
που δυστυχώς φτερουγίζουν μόνο μέσα από τη πένα
και κάνουν όλα γύρω μου να μοιάζουν μάταια
ειδικά όσα θυσιάστηκαν για μένα
μα δεν θυσιάζω τίποτα που θυσιάζεται
δεν θυσιάζομαι για όποιον θυσιάζει
μάλλον θα φταίει που τα πάντα ασπάζομαι
ίσως να φταίει η επόμενη μέρα που πλησιάζει…»

«Δεν είναι αθώοι! Οι ναζί στη φυλακή!» γράφουν τα πανό στις πορείες που όλο και πληθαίνουν. Το αίμα στο μαχαίρι του Ρουπακιά ουρλιάζει για δικαιοσύνη.
«Φταίει η κοινωνία που επέτρεψε στο μόρφωμα της Χ.Α. να στερεί σε παλικάρια τη ζωή και την ελευθερία, με πρόσχημα την πατρίδα», είπε η Μάγδα Φύσσα σε πρόσφατη συνέντευξή της. «Ήξερε ότι μεγαλώνει το “θεριό”. Δεν περιμένεις το 2013, σε ένα δημοκρατικό κράτος να βλέπεις τους νεοναζί, να τρομοκρατούν τον κόσμο. Πρόκειται για θρασύδειλα πλάσματα. Ό,τι κάνουν το κάνουν τη νύχτα, στα κρυφά και πισώπλατα. Είναι εγκληματίες και δολοφόνοι και όσο ζω θα το φωνάζω». Για να καταλήξει: «Εγώ τον Παύλο μου δεν θα τον φέρω πίσω, εγώ παλεύω να καταδικαστούν οι δολοφόνοι, και με αυτό τον τρόπο να σωθούν άλλα παιδιά... Να σωθούν αθώα παιδιά!»

Σαν μέσα από αρχαία τραγωδία σηκώνει το ανάστημά της αυτή η μάνα, τις ασπίδες της βάζει, τις ματοβαμμένες ασπίδες της τα άλλα παιδιά να προστατέψει. Τι μεγαλείο ψυχής! Οποία η δύναμις της Ελληνίδας μάνας μπροστά στο μνημείο του γιου της, να σκέφτεται ότι πρέπει ν’ αντέξει στις αντιδράσεις των ανθρωποειδών αυτών, που είχαν μάλιστα το θράσος να την προπηλακίσουν. Οι στυγνοί δολοφόνοι! Και οι άθλιοι υποστηρικτές τους!

Σςςς! Μην την ξυπνάτε όταν τα κουρασμένα της βλέφαρα κλείνουν παρακαλώντας τον στον ύπνο της να ’ρθει. Ένα του χαμόγελο να της χαρίσει, ένα χάδι ψυχής στην πονεμένη ψυχή της. Μην την ξυπνάτε, εφιάλτες τού σήμερα. Σεβασμός! Σεβασμός στον πόνο της και στην αξιοπρέπειά της, καταραμένοι μπάσταρδοι!...
Σεβασμός και ταπεινότητα από την Ελληνική Δικαιοσύνη, από την οποία περιμένουμε το αναμενόμενο: να φέρει γαλήνη και δικαιοσύνη σε μία χώρα που ο ναζισμός την αλλοτρίωσε τότε, με τους χιλιάδες νεκρούς, με την αλλοτρίωση της ελληνικής περιουσίας, με τις κατεστραμμένες εγκαταστάσεις, με την πείνα και τον θάνατο. Τότε. Τώρα δεν χωρά πουθενά.
Την Τετάρτη, το θυμωμένο πλήθος θα περιμένει την απόφαση του δικαστηρίου, τραγουδώντας όλοι μαζί τους στίχους του Παύλου, του δικού μας Παύλου:

«Για όσους με πρόδωσαν με πίσω μαχαιριές
θέλω να ξέρουν ότι, σιγά μην κλάψω
και για αυτές τις αγάπες τις παλιές
θέλω να ξέρουν ότι, σιγά μην κλάψω
κι όσοι μ’ απείλησαν με πύρινα δεσμά
θέλω να ξέρουν ότι, σιγά μη φοβηθώ
να ’ρθούνε να με βρουν στην κορυφή ψηλά
τους περιμένω και, σιγά μη φοβηθώ…»

Ναι, θα είμαστε όλοι εκεί, έξω από τα δικαστήρια και θα ζητάμε δικαιοσύνη για τον αδικοχαμένο Παύλο, τον κάθε αδικοχαμένο Παύλο, μια αγκαλιά στην τραγική εκείνη μάνα που της στέρησαν το παλικάρι της τα σκουλήκια τούτα που –θέλω να ελπίζω– δεν θα στηρίξετε.
Η κοινωνία είναι έτοιμη να εκραγεί. Πολλές οι αδικίες, πολλά τα ατιμώρητα εγκλήματα. Πολλά τα ματωμένα δάκρυα στα ρυτιδωμένα μάγουλα… Αλλά και πολλοί οι αγώνες από έναν λαό που στη διαχρονική του πορεία δεν δίστασε να τα βάλει με το θεριό.
«Ο φασισμός αρχίζει με τη σκέψη ότι όλοι οι άλλοι είναι ανόητοι», είχε πει ο Πολ Βαλερύ. Μόνο που εμείς δεν είμαστε ανόητοι! ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΟΗΤΟΙ.
Είναι η ώρα να έλθει το τέλος του ναζιστικού μορφώματος!