BLAME-GAME

Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα. Οι μεν και οι δε. Οι προοδευτικοί και οι συντηρητικοί. Οι αριστεροί και οι δεξιοί. Οι αθώοι και οι ένοχοι. Αυτοί που έχουν δίκιο κι αυτοί που έχουν άδικο. Αυτοί που οι παππούδες τους πολέμησαν τους Γερμανούς, και αυτοί που οι παππούδες τους ήταν γερμανόφιλοι. Αυτοί που οι παππούδες τους ήταν με την ΕΡΕ, και αυτοί που οι παππούδες τους ήταν με τον «Γέρο». Αυτοί που έχουν λεφτά και ζουν άνετα, και αυτοί που δεν έχουν λεφτά και ζουν φτωχικά. Η Έλενα και η Πέππυ. Οι γυναίκες και οι άντρες. Οι λεσβίες και οι gay άντρες. Τα θύματα και οι θύτες. Οι Βόρειοι και οι Νότιοι. Οι χωριάτες και οι αστοί. Οι politically correct και αυτοί που λένε απαγορευμένες λέξεις.

Κάπου εκεί έξω, κάπου εκεί πάνω, όλα αυτά είναι για γέλια (άντε και για λίγα κλάμματα). Για να σκάσουμε μύτη σ’ αυτόν τον πλανήτη απολαύσαμε όλοι τη ζεστασιά και την ασφάλεια μιας μήτρας, που της προσθέτεις ένα έψιλον και γίνεται η μητέρα σου. Βγαίνοντας, ουρλιάζαμε γιατί έπρεπε να διακόψουμε τη σχέση μας με οτιδήποτε προηγήθηκε και δεν ήταν εύκολο. Έπρεπε να κοπεί ο ομφάλιος λώρος, αλλιώς δεν θα μπαίναμε στη ζωή αυτού του πανέμορφου πλανήτη. Δεν μας ρώτησε κανείς, μας τον κόψανε χωρίς να ζητήσουνε τη γνώμη μας, και ενταχθήκαμε ως βρέφη σε αυτή την τρισδιάστατη πραγματικότητα που έχει και μια τέταρτη διάσταση, τον χρόνο που είναι χρήσιμος για να μετρηθεί η διάρκεια της βόλτας μας στη Γη.

Στο τέλος επαναλαμβάνεται το ίδιο σενάριο. Η μήτρα έχει πια διευρυνθεί, είναι ένας ολόκληρος πλανήτης, η «μητέρα Γη» όπως τη λέμε σχεδόν όλοι. «Μάνα μου είναι η Γη», λέει ο αγαπημένος μου Νίκος Γκάτσος στο τραγούδι του «Ουρανέ». «Πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή;» Μας τρέφει, μας διδάσκει, μας ασκεί, μας ψυχαγωγεί, μας μαθαίνει ν’ αγαπάμε, μας ετοιμάζει μέσα σε μιαν ομορφιά εκτυφλωτική (που όποιος έχει μάτια και καρδιά ανοιχτή δεν γίνεται να τη χορτάσει) για το επόμενο στάδιο, όταν δηλαδή θα έχει ολοκληρωθεί και η εδώ κύησή μας και θα πρέπει να γεννηθούμε ξανά, πάλι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, πάλι με κλάματα και πόνους και, πάλι, μ’ έναν ομφάλιο λώρο που θα μας συνδέει με τη μάνα Γη και που θα πρέπει να κοπεί με το μαχαίρι (ή όποιο άλλο κοφτερό εργαλείο χρησιμοποιούν οι μαιευτήρες του σύμπαντος). Και μετά; Μετά, θα δούμε, δεν ξέρουμε, όπως δεν ξέραμε τι μας περίμενε όταν βγήκαμε και από την προηγούμενη μήτρα.

Έκανα αυτή την παράκαμψη των δύο παραγράφων, για να επανέλθω στους δυο γαϊδάρους που μαλώνανε στον ξένο αχυρώνα. Μαινάδες και Βίκινγκς στα Facebook και τα Twitter, τα Instagram – ακόμα και τα TikTok. Μπήκα κι εγώ σε μια συζήτηση της Έλενας Ακρίτα για τα γαμησιάτικα του ενός και του αλλουνού, και κάποια στιγμή διάβασα το εξής σχόλιο από την κυρία Yiotta Theodossiou: «Πόσο victim blaming πρέπει να προηγηθεί για να γίνουμε έξαλλες με τον Δαβαράκη;» Με πιάσανε τα γέλια, εδώ, μόνος στο σπίτι όπως ήμουν, και λέω, πάει, το χάσαμε. Τι ακριβώς συμβαίνει όταν κάποιες «γίνονται έξαλλες με τον (κάθε) Δαβαράκη»; Του κόβουν τον ομφάλιο λώρο με τον πλανήτη Γη για να προχωρήσει σε άλλα ταξίδια; Ρε σεις, παλαβώσατε; Αρκετά κοινά μεγάλα προβλήματα δεν έχουμε εδώ χάμω; Πότε θα καταλάβουμε (Γιώτα μου, που δεν σε ξέρω) πως με την εχθρότητα και το σηκωμένο δάχτυλο προκοπή δεν γίνεται; Να συνεργαστούμε όλοι να μην πληγωθούν άλλοι άνθρωποι – όσο είναι αυτό εφικτό «κατά το ανθρώπινον». Πώς θα το καταφέρουμε καλύτερα, με το χέρι στο μαχαίρι, ή με διάλογο και προσπάθεια να κατανοήσουμε ο ένας τις θέσεις και τις εμπειρίες του αλλουνού, ώστε να συνθέσουμε κάτι ευγενικότερο και πιο δίκαιο απ’ αυτό που ζει, με διάφορες παραλλαγές, όλος ο πλανήτης που μας φιλοξενεί;

Δεν ξέρω για πόσο χρόνο θα έχουμε σώμα, χώμα και αίμα (Γιώτα μου), ξέρω όμως πως «ο χρόνος είναι λίγος». Το blame-game δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν μας να είμαστε υγιείς και «καθαροί» στην έξοδο. Η εχθρότητα και ο θυμός δεν μας πάνε πουθενά. Την έχω πατήσει την πεπονόφλουδα αυτή πολλάκις, και ξέρω πού οδηγεί το σηκωμένο δάχτυλο και η σιγουριά τού «εγώ έχω δίκιο». Στην πίκρα, τη μιζέρια και τη μοναξιά. Πάντα το «εγώ» εκεί μας πάει. Ενώ το «εμείς», η σύνθεση των απόψεών μας και η προσπάθεια να κατανοήσουμε τους άλλους ονομάστηκε Πολιτισμός. Ο Πολιτισμός είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα των ανθρώπων που περάσανε από αυτόν τον πλανήτη – της Ανθρωπότητας, δηλαδή.

ΥΓ: Παρακαλώ, μη με πάρεις απ’ τα μούτρα (Γιώτα) που έγραψα πως μπήκα σε μια Facebook συζήτηση «για τα γαμησιάτικα του ενός και του αλλουνού». Το θυμάμαι απ’ τη μάνα μου που είχε χιούμορ κι έλεγε «για το χατίρι του ενός και του αλλουνού, παιδί με τον άντρα μου δεν έκανα»!