Αθήνα – Los Angeles – Aθήνα …transit …

Όταν μοιράζομαι το συναίσθημα, η διαχείριση μοιάζει πιο εύκολη. Εμείς πάντα συναντιόμαστε και επικοινωνούμε χωρίς να έχουμε αγγιχτεί ποτέ. Είναι θα μου πεις ο σύγχρονος τρόπος «επικοινωνίας» με προφυλακτικό μια οθόνη. Δεν ξέρω αν μελλοντικά οι υπολογιστές θα εξατμίσουν κάθε ρετάλι συναισθήματος, αλλά εγώ θα επιμείνω να σκορπάω το ριάλιτυ της ζωής μου, γιατί στην διαδρομή συνάντησα πολλούς που νόμιζαν ολόμονοι, μέχρι που συναντήθηκαν τα shares μας.

Κοίτα, η ιστορία με το Respect Greece, η απόφαση του να φτάσω δηλαδή στην άλλη άκρη, κυριολεκτικά του κόσμου, με σκοπό, να ξετρυπώσω Έλληνες και Ελληνίδες που συνεχίζουν να δημιουργούν, να προσφέρουν, να επιχειρούν, να υποστηρίζουν, να συντρέχουν και να τους χειροκροτούν οι «ξένοι», τώρα πια που επέστρεψα(;) μετά από μήνες απουσίας, νομίζω ότι σαν βασικό κίνητρο είχε να ξεπεράσω το άγχος θανάτου.

Το άγχος θανάτου που πολλαπλασιαζόταν με το να γίνεσαι θεατής καθημερινών θανάτων, χωρίς να μπορείς να τους εμποδίσεις. Καμία αξιοκρατία, καμία πρόθεση για εξέλιξη, καμία ελπίδα, καμία προοπτική για αξιοποίηση και δεκάδες – εκατοντάδες αποχαιρετισμοί…

Το άγχος θανάτου ξέρεις, είναι πολύ χειρότερο από τον θάνατο. Όταν υπέγραφα από το δικό μας «στέκι» εδώ πως ένιωσα όταν «είδα την ζωή μου σε κούτες», πριν πάρω τα δύο από τα πέντε σκυλιά μου και φύγω, δεν ήξερα αν και πότε θα γύριζα, αν και πότε θα ξανασυναντούσα αγαπημένους, αν και πότε θα ξανάβρισκα τα ίδια πρόσωπα στον Φούρνο του Παπάγου, όπως και δεν ήξερα τι θα συναντούσα εκεί που πήγαινα.

Το μόνο που ήθελα και τώρα ξέρω ότι θέλω ακόμη πιο πολύ, ήταν και είναι να μοιραστώ μαζί σου, διασταυρώσεις με άλλους ταξιδιώτες, που κάποτε με όποιο κόστος, «φτιάξανε βαλίτσες», γιατί το σύστημα τους έκρινε ως μη συμβατούς να επιχειρούν στον τόπο τους.

Μέσα από μια φαινομενική προσωρινή απόρριψη, μεγαλούργησαν. Όλους όσους παρουσίασα από το Respect Greece και δεκάδες ακόμη που θ’ ακολουθήσουν, δεν ξενιτεύτηκαν γιατί ήταν ματαιόδοξοι και φιλοχρήματοι. Οι περισσότεροι ή σχεδόν όλοι, αναδείχθηκαν γιατί η Ελλάδα τους έκρινε ή ως μη συμβατούς, ή ως ακατάλληλους ή ως αιρετικούς ή ως «φευγάτους».

Επειδή τα «λέγαμε» από το Los Angeles, η Αμερική, μπορεί εμένα να μου μοιάζει «ξένη» γιατί μπορεί και να είμαι λίγο πιο old fashion ( πάντα πίστευα ότι ο φυσικός μου χώρος είναι η Ευρώπη ), αλλά εκεί συνειδητοποίησα ότι αν «δεν βγεις από το κουτί» θα ζήσεις μεν, αλλά χωρίς να έχεις αντιληφθεί.

Όλους αυτούς του μήνες που έζησα στην Καλιφόρνια, κατάλαβα ότι δεν είμαι ξένη στον συγκεκριμένο τόπο, γιατί όλοι είναι ..ξένοι. Μεξικάνοι, Κορεάτες, Ινδιάνοι, Ισπανοί, Βραζιλιάνοι, Γερμανοί, Ιταλοί, Ιρλανδοί, Ιρανοί και εγώ να πρέπει να εξηγήσω αν στην Σουηδία από την Ελλάδα πηγαίνω με ποδήλατο!!!

Δεν ένιωσα, σε επίπεδο πρόκλησης, κόμπλεξ με την προφορά μου, ΌΛΟΙ, έχουν διαφορετική προφορά και όλοι καταλαβαίνουν όλους γιατί οι ιθαγενείς είναι ελάχιστοι.

Μου άρεσαν λίγα, με δυσκόλεψαν πολλά, με εξέλιξαν όλα.

Σοκαρίστηκα όταν ένας φίλος μου ηθοποιός Γερμανός, με άγγιζε σε δημόσιο χώρο και γύρω μας οι υπόλοιποι κοιτούσαν περίεργα. Όταν μάλιστα με πήρε αγκαλιά, τότε έβλεπα δεκάδες μάτια με έκπληξη να προσπαθούν ν’ αποφύγουν την «πρόκληση του κάδρου» .. « Τι συμβαίνει»; Τον ρώτησα « Τhis is America Nana» !!! Τι σημαίνει αυτό; Ότι πολύ απλά δεν είναι συνηθισμένο ένας άντρας να κρατάει αγκαλιά μια γυναίκα, να φιλιέται σταυρωτά, να την κρατάει από τους ώμους, να της χαϊδεύει τα μαλλιά!

Οι «Αμερικάνοι» είναι εξαιρετικά φοβισμένοι άντρες, γιατί υπάρχει περίπτωση, αν κοιτάξουν λίγο περισσότερο από δευτερόλεπτα μια γυναίκα να κατηγορηθούν για …παρενόχληση!

Αντίθετα στο West Hollywood πάλι αν είσαι γκαίη, ζεις σε μια «γη επαγγελίας», που το κάθε κυβικό αέρα το πληρώνεις πανάκριβα, αλλά είσαι ελεύθερος σε σχέση, με τους «στρειτ», που πρέπει να είναι λιγότερο ίσως εκδηλωτικοί για τα «έθιμα του τόπου»

Μπορεί ν’ απαγορεύεται το τσιγάρο παντού, αλλά το «μαύρο» είναι ελεύθερο, μπορεί να υπάρχουν εκατοντάδες μπαρ, αλλά στις 2 την νύχτα δεν πουλάνε ποτό πουθενά, μπορεί να υπάρχει χλίδα και λάμψη, αλλά υπάρχουν χιλιάδες άστεγοι που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και παραμένουν στον δρόμο με δική τους θέληση γιατί δεν έχουν συνηθίσει άλλο τρόπο ζωής.

Όσο και αν υπάρχουν Έλληνες, δεν βρήκα πουθενά καλό ελληνικό φαγητό, ενώ στα μαγαζιά τα «ελληνικά» σερβίρουν Μεξικάνοι. Με εξαίρεση μια «αλυσίδα» που βρίσκεις «ελληνικό γιαούρτι και ελληνική σαλάτα», τα ελληνικά προϊόντα είναι και πανάκριβα και πολύ δύσκολο να βρεθούν εν αντιθέσει με τα τούρκικα.

Τα σπίτια τους μοιάζουν με σκηνικά! Είναι ξύλινα όλα και τόσο φτηνές κατασκευές που αν ρίξεις εκνευρισμένος κλωτσιά στον τοίχο θα μετακινηθεί το ψυγείο του γείτονα. Δουλεύουν πολύ, τρώνε χάλια, όταν πιάνει αέρας μπορεί να σου «σκάσει» σκίουρος στο κεφάλι, έχουν πολλά ποντίκια στο Beverly Hills και αρκετές κατσαρίδες επίσης.

Γύρισα, προς το παρόν πίσω, με πιο λίγα ρούχα ( όσο πιο πολύ ταξιδεύω, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιώ την σημασία του περιττού ) με τα δυο μου σκυλιά, συγκατοικώ με την ξαδέλφη μου και η καθημερινότητά μου μοιάζει σαν να είμαι σε μια διαρκή σχολική εκδρομή, με τα ρούχα μου όλα διπλωμένα μέσα σε μια βαλίτσα. Στην χώρα μου είναι σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος. Ένα ακόμη σκάνδαλο ξέσπασε, αμέσως μετά το συλλαλητήριο. Δεκάδες δηλώσεις για να «φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο», όπως σε όλα τα προηγούμενα «μεγάλα σκάνδαλα» με την διαφορά ότι το συγκεκριμένο έχει επίσημη υπογραφή «made in USA» . Αυτό που κρατάω προς το παρόν και θέλω να διαδώσω είναι ότι οι μπουκαμβίλιες , οι ελιές, οι δάφνες, ο δυόσμος και ο βασιλικός με ακολούθησαν μέχρι το West , απόδειξη ότι την πατρίδα στην πραγματική της διάσταση δεν την χάνεις ποτέ. Καλώς σας βρήκα.