Aς ξορκίσουμε το μίσος

Επιλέγω την συγκεκριμένη φωτογραφία, μέρες που είναι γιατί, για μένα εκπέμπει χιλιάδες συμβολισμούς, τόσους όσα και τα φωτάκια των «δένδρων» της γιορτής.

Πολλοί απολογισμοί προκύπτουν με το τέλος μιας χρονιάς και την αρχή μιας νέας. Στο σταυροδρόμι μιας καινούργιας αρχής, την «φάτνη» πρέπει να την ξανα- εφεύρουμε με κάθε μέσο και τρόπο, για να γιορτάσουμε κάποια στιγμή «Χριστούγεννα»!

Είναι χρόνια αρκετά που τα «Χριστούγεννα» αρνούνται να επισκεφθούν τον κόσμο των ανθρώπων. Την χρονιά που πέρασε, ξεχύθηκε με βία από την μία άκρη του κόσμου ως την άλλη, το μίσος.

Μίσος παντού, από πάρα πολλούς για όλους, με το διαδίκτυο να «μπουκώνει» μηνύματα αποτρόπαια που γραφόντουσαν από «ανθρώπους» για άλλους ανθρώπους, για ασήμαντες αφορμές.

Ξεχειλίσαμε από θρήνους, από σκοτωμούς, από αίμα αθώων. Το «ανθρώπινο είδος» απέδειξε με τον πιο ειδεχθή τρόπο ότι η κτηνωδία συνυπάρχει στην ανθρώπινη φύση και που οι πιο εύκολοι στόχοι είναι οι πιο αδύναμες ομάδες πλασμάτων. Ζώα, μωρά, παιδιά, γυναίκες, ηλικιωμένοι …Είδα και κάποιους να εύχονται βασανιστικούς θανάτους, για κάποιους άλλους. Διάβασα τρομακτικά σχόλια, που αφορούσαν το αργό θάνατο παιδιών εκείνων που πιθανώς να είχαν ή να έχουν μια διαφορετική άποψη από τους υπογράφοντες με ψευδώνυμο πάντα. Απόδειξη ότι η δειλία είναι ο μόνος «κόφτης» του να εκτελέσουν το έγκλημα που επιθυμούν. Σε κάποιους βάλαμε μια «ταυτότητα» τους ονομάσαμε Isis. Τους άλλους που με μορφή καρτούν εκτελούν ζωές με την διαδικτυακή διεστραμμένη φύση τους, του είπαμε «τρολ».

Το φριχτό ξέρετε πιο είναι; Άνθρωποι που κάποια στιγμή φίλησαν, αγκάλιασαν, είδαν την θάλασσα, ήπιαν ένα ποτήρι παγωμένη μπύρα, μύρισαν τις βιολέτες και τα άνθη της λεμονιάς την Άνοιξη, εκφράζουν μίσος και ψάχνουν με ηδονή να διαμελίσουν ζωές, έτσι …..γιατί απλά κάποιοι επιλέγουν να υποστηρίξουν άλλη «ποδοσφαιρική ομάδα» από την δική τους.

Σημείο «0» σκέφτεσαι. Στον κανονικό κόσμο, κάνουν πασαρέλα σαν «πολίτες υπεράνω υποψίας». Γιατί άραγε τόσος φθόνος; Γιατί τόσο μίσος; Γιατί τόσο κακία; Γιατί τόσο πόνος; Γιατί τέτοιες θηριωδίες ενώ χρονολογικά μοιάζει να έχουμε φύγει από τον Μεσαίωνα. Που να βρεις ν’ ακουμπήσεις τον φόβο σου; Που να βρεις να μοιραστείς μια λεμονάδα με ανθρακικό; Που να βρεις παρέα να φας πασατέμπο ν’ ακούσεις Sting και να μιλήσεις χωρίς πρόγραμμα. Που να βρεις βλέμμα να σε κοιτάξει, αφού όλα τα βλέμματα έχουν καθηλωθεί στο «έξυπνο κινητό»;

Ταυτόχρονα και ενώ κάποιοι μακελεύουν ό,τι πιο τρυφερό, γλυκό, αγαπησιάρικο, ελπιδοφόρο, κάποιοι άλλοι πέφτανε στα παγωμένα νερά να σώσουνε τα παιδιά ενός «διαφορετικού Θεού» που κυνηγημένα από τον θάνατο, γύρευαν λύτρωση, στην απόγνωση. ( Γιατί απόγνωση είναι να πλημμυρίζουν άνθρωποι για «να σωθούν» διασχίζοντας την θάλασσα του Αιγαίου με βαρκούλες)

Ποιους αλήθεια να χωρέσω στην φάτνη των «Χριστουγέννων»;

Τους πρόσφυγες με τα μωρά τους, τους γονείς εκείνων που μακέλεψαν οι φανατικοί Μουσουλμάνοι, τα παιδιά που εκτέλεσαν ή μαγείρεψαν οι φυσικοί τους γεννήτορες , τους ανθρώπους που με την υποψία διαφορετικής σεξουαλικής επιλογής κακοποιούνται μέχρι θανάτου, την γυναίκα που την «σιδέρωσαν» για 40 Ευρώ; Τα έρημα τα ζωντανά στα οποία κάθε διεστραμμένος εκτονώνει την ψυχοπαθολογία του κατά συρροή δολοφόνου; Τους απεγνωσμένους από «μέτρα της νέας τάξης; » Νιώθω σαν να κάνει πλάκα η ιστορία στους δημιουργούς της. Ήρθε ο Ηρώδης, χωρίς να έχει γεννηθεί ο «Χριστός» Δεν ξέρω ειλικρινά πότε θα έρθουν πραγματικά τα Χριστούγεννα, αλλά θα ευχηθώ σε όλους μας λιγότερες συναντήσεις με το αποτρόπαιο την χρονιά που έρχεται. Δεν αντέχεται πια η φωτιά που κατακαίει τα πάντα σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η μυρωδιά της στάχτης, του αίματος και η κραυγή του πόνου δεν χρειάζεται υπότιτλους Το μόνο που βρίσκω να μας ενώνει είναι η μοναξιά του καθενός όπου και αν ζει με όποιους και αν νομίζει ότι συμπορεύεται.

Περιμένοντας τα Χριστούγεννα ….