Από την υποδούλωση, στη διεκδίκηση της ευτυχίας

Με αφορμή τη σχέση Τρονιέ - Μακρόν:

Η φρικαλεότητα της υποδούλωσης να υπομένεις τον/τη σύζυγο γιατί «έτσι πρέπει», έως τη διεκδίκηση της πιο επαναστατικής πράξης που είναι ο Έρωτας, μήπως κάνει το παράδειγμα Μακρόν - Τρονιέ να είναι απλώς μια εξαίρεση της απόλυτης κυριαρχίας των στερεότυπων;

Η επέλαση του Μακρόν για την προεδρία στη Γαλλία κάνει τον γύρο του κόσμου, με τα περισσότερα δημοσιεύματα να κάνουν λόγο για τον έρωτα, τη σχέση και τον γάμο του με την κατά 25 χρόνια μεγαλύτερή του Τρονιέ.
Ίσως είναι απλοϊκό να γράψω ότι από τη στιγμή που το αγόρι εκείνο, που από την εφηβεία του διεκδικεί την ή τον σύντροφο του πόθου του, συγκρουόμενο μετωπικά με τα κοινωνικά στερεότυπα που έχουν ακρωτηριάσει εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο, έχει ισχυρό πλεονέκτημα να κερδίσει σε οποιαδήποτε διεκδίκηση στη ζωή, ακόμη και αν τολμήσει να κυβερνήσει μια χώρα...

Πιάσε και κάνε εικόνα αυτά που θα γράψω και κάτσε μετά να κάνεις τους δικούς σου απολογισμούς, αναγνώστη ή αναγνώστρια.

Τι θα γινόταν, άραγε, στο γούπατο που ζούμε αν μία πενηντάρα αναγνωρίσιμη πολιτικός πρώτης γραμμής κυκλοφορούσε στην πλατεία χέρι-χέρι με τον 25χρονο φίλο της, έτρωγαν παγωτό χωνάκι και αντάλλασσαν φιλάκια στο στόμα κάτω από τις νεραντζιές της πλατείας;
Τι θα γινόταν στο σπίτι του 25χρονου, όταν η «αγία ελληνική οικογένεια» έβλεπε το αγόρι τους να τα «έχει» με μια πιο μεγάλη από τη μάνα του πιθανόν; Τι θα γινόταν από τους τιμητές της ηθικής του συνόλου του πολιτικού κόσμου και πόσοι θα ήταν εκείνοι που θα είχαν εισηγηθεί τη διαγραφή της συγκεκριμένης;
Πόσοι «δημοσιογράφοι» θα έβγαιναν και θα ελεεινολογούσαν για εκείνη, χαρακτηρίζοντάς την ως «τεκνατζού» στην καλύτερη, έως «επικίνδυνη μητρομανή»; Πώς θ’ αντιμετωπίζονταν τα παιδιά της στο σχολείο από τους συμμαθητές τους; Πόσες φορές θα είχε κάνει «εισαγωγή στα επείγοντα» η μάνα του; Ποιοι συνομήλικοί τους θα τους υποδέχονταν με χαρά στα πάρτι τους; Ποιοι επιχειρηματίες φίλοι της θα τους προσκαλούσαν στη βίλα τους στη Μύκονο παρέα με τον «κύκλο τους»;
Πόσες θείες του δεν θα είχαν ανεβοκατέβει στην Τήνο για να προσευχηθούν να τον συγχωρέσει η «Χάρη της» (στην καλύτερη) και πόσες δεν θα είχαν φτάσει στα Λιόσια, στο Μενίδι, στη Χασιά, στο Κορακοχώρι, να βρουν την «κυρα-Τασία που λύνει τα μάγια που είχε κάνει η γριά στον κανακάρη τους»;
Όλοι και όλες αυτές που υποκύπτουν στα ήθη και τα έθιμα της «αγίας ελληνικής οικογένειας» αγνοούν φυσικά πόσοι «γαμπροί, συμπέθεροι και κουνιάδοι», λίγο πριν καθίσουν στο κυριακάτικο τραπέζι αγκαλιά με τα παιδιά τους και την έγκυο σύζυγο, είχαν κάνει ένα πέρασμα από σπίτι τρανς την προηγούμενη νύχτα. Πόσοι «άντρακλες» από εκείνους που άξεστα θα κανιβάλιζαν τη σχέση μιας πολύ μεγαλύτερης γυναίκας μ’ έναν νεαρό δεν φοράνε ζαρτιέρες και ψωνίζονται με αλλοδαπούς για είκοσι ευρώ και ένα κεμπάπ με απ’ όλα;

Όλα όσα γράφω έχουν συμβεί και θα συμβαίνουν όσο ο άνθρωπος, γυναίκα ή άντρας, δεν έχει εισπράξει την αγάπη εκείνη από τον γονιό που θέλει το κάθε ανθρωπάκι που φέρνει στον κόσμο να μην ανήκει στην ιδιοκτησία του για να τον γηροκομήσει, αλλά για να διεκδικήσει τον έρωτα και το όνειρο όπως το φαντάζεται εκείνο, και όχι όπως το ορίζει ο δυνάστης που οχυρώνεται πίσω από τον ρόλο του «γονιού». Η αγάπη απελευθερώνει και δεν στραγγαλίζει, αλλά, για να τη βρούμε, πρέπει να τη ζήσουμε. Και επειδή έχουμε συνηθίσει την υποδούλωση μέσα στην «οικογένεια, τον γάμο, το σχολείο και την εκκλησία», βλέπουμε γύρω μας απομεινάρια ζωών που περιφέρονται ντυμένοι σαν άνθρωποι.
Γι’ αυτό οι σχέσεις μοιάζουν κατασχέσεις, υμνούν τη συντροφική ασφυξία σαν μια αμετάκλητη θηλιά και μοιάζουν ολέθριες, με τις περιστασιακές αλητείες να καθιερώνουν μια ζωή μακριά από αγάπη και σεβασμό για τον ίδιο, τον άλλο και τα παιδιά που καλούνται να τιμωρηθούν με τη σειρά τους, μετά από τη θυσία των γεννητόρων τους, που με προκλητική ανηθικότητα τους επαναλαμβάνουν ότι «έμειναν ο ένας δίπλα στον άλλον για χάρη τους». Και ως μάνα και ως γυναίκα και ως δημοσιογράφος, ξέρω ότι έχουμε πολύ ακόμη δρόμο να διανύσουμε για να διεκδικήσουμε στιγμές ζωής μακριά από την απειλή των κοινωνικών «πρέπει να το κάνεις γιατί...». Προσωπικά, επέλεξα να τα ξηλώσω τα «πρέπει» με κόστος, και είμαι ευτυχής που και το παιδί μου έκανε το ίδιο για τη δική του ζωή, αλλά πολλές φορές δεν αντέχεται η «για το καλό σου προαίρεση των κολασμένων άλλων»…