Άνθρωποι στη λάσπη και άνθρωποι της λάσπης

Η λέξη αγανάκτηση δεν φτάνει. Συμφωνούμε έτσι; Δεν αντέχεται να είσαι θεατής σ’ έναν αργό θάνατο που όσο και αν λατρεύεις τον «καθηλωμένο», έρχονται στιγμές που εύχεσαι «να τον πάρει ο Θεός» να λυτρωθεί…

Χώρα, άνθρωποι και ζωντανά μοιάζουν καταδικασμένα σ’ έναν αργό θάνατο τα τελευταία χρόνια.
Ήρθαν τώρα και άλλοι νεκροί Και; Θα στεγνώσει η λάσπη. Μάλιστα και μετά; Α μετά θα έχει οοοολο αυτό την τύχη των τελευταίων σεισμοπαθών της Αθήνας που παρέμεναν σε τροχοβίλες μέχρι… πάντα.

Θ’ απομείνουν φυσικά οι συγγενείς με αναμνήσεις. Ούτε καν πολυτέλεια φωτογραφιών, καθώς υπολογιστές, ταυτότητες, ρούχα, παιδικά παιχνίδια, αναμνηστικά, καθαριστικά, οικογενειακά αρχεία, δώρα γάμων, ρούχα των παιδιών, σερβίτσια, λουλούδια, στολίδια που περίμεναν να σκαρφαλώσουν σε δέντρα, κρεβάτια, τα κατάπιε η λάσπη μαζί με ορισμένους από τους ιδιοκτήτες τους.

Οι εικόνες γνωστές. Οι φωνές ίδιες. Οι κατάρες ίδιες. Οι εκκλήσεις για βοήθεια ίδιες. Η ξετσιπωσιά της μεταφοράς ευθυνών ίδια. Σιχαμένες λέξεις πια. Λέξεις που επαναλαμβάνονται και γελοιοποιούνται στο πέρασμα των χρόνων, όπως: «συγκλονισμένοι παρακολουθούμε», «να πληρώσουν οι ένοχοι», «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο». Κανείς δεν τιμωρήθηκε ποτέ.
Παραφροσύνη. Οι τωρινοί κατηγορούν τους πριν, οι πριν τους άλλους και οι άλλοι τους υπόλοιπους. Πιο γνώριμο και από τους καμένους, ρημαγμένους, σκοτωμένους, από θεομηνίες και φωτιές, η παροιμία που θέλει στον τόπο που λέγεται Ελλάδα, τρεις μέρες να κρατάει το θαύμα και τρεις το παραθαύμα» Κοντή η μνήμη κα για τα άριστα, και για τα καλά και για τ’ αδυσώπητα επίσης. Όλα για τις εντυπώσεις, τίποτα ουσιαστικό, τίποτα ανθρώπινο, τίποτα ουσιαστικό από κανέναν. Μόνο από εθελοντές. Μια χώρα που μοιάζει να είναι παρατημένη στο έλεος των εθελοντών για τα πάντα. Εθελοντές για τα κακοποιημένα παιδιά, εθελοντές για τ’ ακρωτηριασμένα ζώα, εθελοντές νοσηλευτές, εθελοντές γιατροί, εθελοντές για τους ηλικιωμένους, εθελοντές για την διάσωση των νερών, των δασών, των ζωών …Εθελοντές που οι επαγγελματίες κάφροι τους θεωρούν από λίγο έως πολύ.. μαλάκες!
Θες να βρεις ενόχους για το έγκλημα. Να μερικοί, απλοί, καθημερινοί τύποι. «Καλά παιδιά της διπλανής πόρτας» που είναι δημιουργοί και συμμέτοχοι στα εγκλήματα. Το αποτέλεσμα του οριστικού αφανισμού έχει προδιάθεση που σημαίνει ΑΝ θέλαμε δεν θα μένανε παιδιά χωρίς γονείς, γονείς χωρίς τα παιδιά τους και ηλικιωμένοι που η τελευταία τους ανάσα κόπηκε από την αγωνία της φωτιάς ή τον τρόμο της πλημμύρας.

Λίγο πριν ξεκινήσω να γράφω μιλούσα με φίλο από Ελλάδα. Οδηγούσε στην λεωφόρο Κηφισίας. Μπροστά του ένα τζιπ. Ξαφνικά ο καθρέφτης του φίλου μου γεμίζει στάχτες. Είχε ανοίξει «ο μπροστινός» το παράθυρο και πέταξε όλο το περιεχόμενο από το τασάκι, έτσι απλά, χαλαρά, άνετα, «ελληνικά».
Κάτι πήγε να του πει ο φίλος μου. Άντε γ@@@ του είπε ο καλός οδηγός «που θα μου κάνεις μάθημα». Ένας αδειάζει το τασάκι στον δρόμο. Άλλος οδηγεί την μηχανή χωρίς κράνος, έχοντας επίσης επάνω και χωρίς κράνος το παιδί του.

Πατέρας προτρέπει το γιό του να κατουρήσει στην θάλασσα. Παρέες απολαμβάνουν ελληνικό καλοκαίρι και αφήνουν πίσω τους όλες τις ακάθαρτες πάνες του μωρού να κάνουν παρέα στα καβούρια. Δήμαρχοι κορδώνονται στις δοξολογίες, αλλά τ’ αρχαία στον τόπο τους, τα έχουν αφήσει πεταμένα σε πάρκινγκ αυτοκινήτων…να ξερνάνε πάνω τους οι μεθυσμένοι τουρίστες.
Άλλοι με περηφάνεια δείχνουν το νέο καθιστικό στον χώρο που κάποτε ήταν βεράντα στο τριάρι.

Δήμαρχοι "πανέξυπνοι" μπάζωσαν ρέματα και τα μετέτρεψαν σε αμαξοστάσια.
Κυνηγοί δηλητηριάζουν τα σκυλιά άλλων κυνηγών για να μην έχουν «οι άλλοι» περισσότερες πέρδικες και κάνουν πασαρέλα νικητή στην ταβέρνα.
Ταβερνιάρηδες μαζεύουν τ’ αποφάγια πελατών και τα ξαναρίχνουν στην κατσαρόλα για να τα ξανασερβίρουν και να τα ξαναχρεώσουν στ’ « αμερικανάκια τους τουρίστες».
Επαγγελματίες που θέλησαν να φτιάξουν μαγαζιά σε χωριά η νησιά που δεν ήταν οι τόποι καταγωγής τους, τα έχουν βρει καμένα από «ιθαγενείς», καθώς σε κάθε τόπο κουμάντο κάνουν οι «παρέες».
Στους σκουπιδοτενεκέδες πετάνε άνθρωποι νεογέννητα κουτάβια και γατάκια που για να είναι και βέβαιοι ότι θα πεθάνουν αργά και βασανιστικά, δένουν και την σακούλα σκουπιδιών με μονωτική ταινία.
Σε πολλές «λεβέντικες» περιοχές κάποιοι για να εκδικηθούν τους γείτονες κρεμάνε τα σκυλιά στα δένδρα και οι πιο «φιλόζωοι» τα κρατάνε δεμένα με αλυσίδες μήνα Αύγουστο που λιώνει η άσφαλτος.
Η εξουσία τώρα ρημάζεται από μια μεγάλη πλειοψηφία εξουσιοφρενών που υπάρχουν για να λασπώνουν τους αντίπαλους, πριν ή τους προσεταιριστούν ή τους καταλασπώσουν. Κρατικοί λειτουργοί, «παντρεύονται» το παρακράτος και εκείνοι που καταχράστηκαν εκατομμύρια δημοσίου χρήματος, απολαμβάνουν μια σιωπηλή ασυλία.

Δημοσιογράφοι «κορυφής» κατηγορούν άλλους δημοσιογράφους «κορυφής» και ανάμεσά τους φοβισμένοι δορυφόροι – μαριονέτες, ξεπλένουν μεγάλες προδοσίες.

Ο φαύλος κύκλος του εγκλήματος λοιπόν αρχίζει από τον γείτονα που επειδή ο «διπλανός της μεζονέτας» πήρε καινούργια μηχανή, βγάζει το κλειδί και περνώντας από δίπλα αφήνει μια «χαρακιά" , από τον κάφρο που «ανακουφίζεται» στην πλατεία της γειτονιάς πίσω από το περίπτερο, από τον πατέρα που μπροστά στα παιδιά του χαρακτηρίζει την μάνα τους πουτάνα, από τον εργαζόμενο που θεωρεί τον συνάδελφό του που είναι τυπικός μαλάκα, από τον παπά που βουτάει μισό δίσκο αντίδωρα για να τα βάλει η παπαδιά στους κεφτέδες και από τους βλαμμένους που νομίζουν ότι αν πετάξουν λάσπη, η λάσπη θα πάει μόνο στα μούτρα των «απέναντι»