Άνθρωποι με «ρίγες» ή με «πουά»;

Να φοβάσαι, όσους δείχνουν ότι συμπονάνε. Δεν ξέρω ποια ανθρωποκατηγορία μισείς εσύ. Μια από τις πιο επικίνδυνες ράτσες ανθρώπων είναι οι κατά συνθήκη φιλάνθρωποι - ελεήμονες και «υγιείς».
Διαβάζω στο διαδίκτυο τα επικριτικά σχόλια για την όμορφη κυρία Εύη Βατίδου, η οποία σχολίασε με την ομάδα της, το διάσημο μοντέλο Winnie Harlow. Το κορίτσι αυτό, αν και πάσχει από λεύκη, κατόρθωσε να κάνει το ελάττωμα, προτέρημα, να «πουλήσει» τη διχρωμία του δέρματος και να γίνει διάσημη στον κόσμο. H κυρία Βατίδου, σύμφωνα με τη δική της περιγραφή, βρισκόταν με το κοριτσάκι της στο Νάμμος, σε μια από τις πιο κοσμικές πλαζ της Μυκόνου, δηλαδή. Εκεί είδαν τη διχρωμία του δέρματος της κοπέλας και φυσικά το παιδί έδειξε έκπληξη. Η μαμά του, λοιπόν, του είπε ότι « αυτή η κοπέλα είναι σαν αγελάδα». (Αυτό που γράφω αφορά σε λόγια της ίδιας της κυρίας Βατίδου, προς στους συνεργάτες της από την τηλεοπτική της εκπομπή). Ένα νέο αγόρι στην παρέα -προφανώς γιατί ο χαρακτηρισμός «αγελάδα» δεν τον κάλυπτε- χαρακτήρισε την Winnie Harlow… «Δαλματίας».
Η κυρία Βατίδου, στη συνέχεια, δήλωσε ότι «ψάχνοντας» στο διαδίκτυο, έμαθε ότι αυτή η «δίχρωμη» γυναίκα, που κυκλοφορούσε στο Νάμμος με το σύντροφό της, είναι πολύ διάσημο μοντέλο, για να προσθέσει μετά «μπράβο της, που το ελάττωμα, το έκανε προτέρημα». Το πιο εύκολο για όσους είδαν την αναπαραγωγή από το διαδίκτυο είναι να την «πέσουν» στην κυρία Βατίδου ή στο αγοράκι, που χαρακτήρισε το αυτοάνοσο, από το οποίο πάσχει η κοπέλα, «Δαλματίας». Προσωπικά χαίρομαι, γιατί έτσι μόνο μπορεί ν’ ανοίξει η «κουβέντα» για το πόσο έτοιμη είναι η κοινωνία των ανθρώπων να αποδεχθεί το διαφορετικό.
Πριν από λίγο καιρό είχαμε δημοσιεύσει την ιστορία της Αμερικανίδας Devon Gallagher, που ενώ είχε προσθετικό πόδι, από τεσσάρων χρονών, έκανε το γύρο του κόσμου, θέλοντας ν’ αναδείξει, ότι η αναπηρία έχει να κάνει με τον τρόπο, που σκεφτόμαστε και μόνο.

Ποια είναι η αλήθεια;

Είναι πολύ δύσκολο, μια ομάδα προσωρινώς «υγιών» ανθρώπων ν’ αποδεχθεί το παιδί του γείτονα, που πάσχει από αυτισμό. Σε κάθε μικρή και κλειστή κοινωνία οι «υγιείς» ενήλικες θα συνεχίσουν, να χαρακτηρίζουν τα παιδιά με νοητική υστέρηση «ανώμαλα». Μόνο οι οικογένειες των παιδιών αυτών θα μπορούσαν να εκφράσουν το συναίσθημα του «αποκλεισμού» από τις συναναστροφές, τις παρέες, τις εκδρομές, τον εκκλησιασμό, τις γιορτές του σχολείου. Έχω μιλήσει και έχω συναναστραφεί ζευγάρια, που τους κλήρωσε το ένα από τα δύο τους παιδιά να έχει πρόβλημα, και συνειδητοποίησα ότι ζούμε σε μια χώρα, που δεν μπορεί να προσφέρει ούτε την παιδεία στους αρτιμελείς για το πώς θα συμπεριφερθούν σε ανθρώπους με νοητικά ή κινητικά προβλήματα, ούτε τις υποδομές για να εξυπηρετούνται οι συγκεκριμένοι άνθρωποι , οι οποίοι πιθανόν να είναι ευφυέστατοι, να εξελιχθούν σε θαυμάσιους επιστήμονες και είναι πολύ πιο ευφυείς και ευαίσθητοι από εκείνους, που βαράνε τα παιδιά τους ή την γυναίκα τους.
Είδα πριν από λίγες μέρες την ανάρτηση, που έκανε η Μαρία Μενούνος μετά την επέμβαση από μηνιγγίωμα ( καλοήθη όγκο) στον εγκέφαλο και η οποία έγραψε ότι αναθεώρησε όλη της τη ζωή. Έχω παρακολουθήσει διεθνούς ακτινοβολίας ανθρώπους, να μιλούν δημόσια για τον καρκίνο, το εγκεφαλικό που έπαθαν (θυμάμαι τη Σάρον Στόουν) ή τον υπέροχο David Bowie, που παντρεύτηκε την Ιμάν, όταν διαγνώστηκε με καρκίνο στο μαστό. Πιστεύω ότι το δημόσιο «μοίρασμα» μιας βιωματικής εμπειρίας από πλούσιους, διάσημους και όμορφους, μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ ψυχολογικά εκείνους «της διπλανής πόρτας», που διαχειρίζονται το ίδιο θέμα.

Ο ρατσισμός όμως των προσωρινά «υγιών» απέναντι σε ανθρώπους, που εξωτερικά νοσούν ή βρίσκονται υπό θεραπεία, έχει δραματικές διαστάσεις. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη, αν μια γυναίκα, που έχει υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο, θα την εμπιστευθεί εργοδότης, για να μην σας πω ότι η οικογένειά της μπορεί και να μην θέλει να μαθευτεί στη γειτονιά το «κακό».
Είχα δει παλιότερα σε παραλία μια Γερμανίδα που έκανε μπάνιο, χωρίς σουτιέν, ενώ είχε κάνει μαστεκτομή. Παρατηρούσα ότι όλοι, όσοι ήμασταν στην συγκεκριμένη παραλία, είχαμε (ασυνείδητα) μεταφέρει τις πετσέτες θαλάσσης μακριά από τη συγκεκριμένη γυναίκα και τον άντρα της . Έμπαινε στη θάλασσα και έβγαιναν όσοι ήταν μέσα… Μεγαλώνοντας, καταλαβαίνω ότι όσο πιο πολλή δημοσιότητα δίνουμε σε μέρες αφιερωμένες στην πρόληψη του καρκίνου, των καρδιοπαθειών, του διαβήτη, του Αλτσχάιμερ, της παχυσαρκίας , των αυτοάνοσων, του αυτισμού …τόσο «καρφωνόμαστε»!
Προσπαθούμε να λυτρωθούμε από τις ενοχές μας, με συμμετοχή σε φιλανθρωπίες «πόζας». Θα μου πεις, ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις. Φυσικά. Αλλά ο κανόνας είναι η αυθόρμητη αντίδραση, που εκφράστηκε από την ομάδα της κυρίας Βατίδου. Υπό αυτή την έννοια, η παρουσιάστρια ένιωσε το ίδιο με πολλούς.
Κάποτε -ξέρετε- πρέπει να ήμουνα γύρω στα είκοσι , σ’ ένα ταξίδι μου στο Παρίσι, καθόμουνα σε μια πλατεία, τρώγοντας παγωτό. Είδα, λοιπόν, τότε από κοντά (πρώτη φορά στη ζωή μου) έναν Αφρικανό, που σκούπιζε το δρόμο. Θυμάμαι, ότι είχα τόσο εκπλαγεί από το χρώμα της παλάμης του, που το παγωτό έπεσε από το ξυλάκι και δεν το έφαγα ποτέ. Δεν ήξερα ότι οι παλάμες του, θα μπορούσαν να είναι σχεδόν λευκές. Ήταν τόσο νωρίς το πρωί, η πλατεία δεν είχε πολύ κόσμο και είδε ότι τον κοίταζα. Εγώ ξανθιά με γαλανά μάτια και εκείνος σοκολατένιος με τη «μέσα πλευρά» των χεριών του αλλόκοτη (για μένα). Ήρθε προς το μέρος μου και συστηθήκαμε. Ήταν από τη Ζάμπια . Δεν έχω λόγια να περιγράψω την ευγένειά του! Ήταν λίγα χρόνια μεγαλύτερός μου και δούλευε ως καθαριστής. Τον κέρασα καφέ και του ζήτησα να με συγχωρέσει, που τον κοιτούσα αδιάκριτα, αλλά ήταν η πρώτη φορά, που έβλεπα «Ζαμπιανό» και φυσικά η πρώτη φορά, που γνώριζε Ελληνίδα και εκείνος. Αν θυμάμαι καλά, μου εξηγούσε πόσο διαφορετική είναι η Νότια από τη Δυτική Αφρική, πόσο διαφορετική η νοοτροπία εκείνων που ζουν στο Κονγκό, από εκείνη αυτών που ζουν στη Ζάμπια …Κλείνω εδώ την παρένθεση, την οποία χρησιμοποίησα, για να μην νομίζετε ότι, εγώ που γράφω σήμερα όσα γράφω, είχα από πάντα την ίδια νοοτροπία, αντιμετωπίζοντας το διαφορετικό.
Αυτό που ξέρω πια καλά είναι ότι «δικαίωμα» στη διαφορετικότητα έχουμε όλοι. Όπως επίσης όλοι, ανεξαρτήτως ομορφιάς, δύναμης και πλούτου έχουν δικαίωμα στη νόσο, στο ατύχημα, στα γηρατειά. Το κατά πόσο θέλουμε να εκπαιδευτούμε και να εκπαιδεύσουμε τους ανθρώπους να είναι λιγότερο ασυνείδητοι με τις διαφορές, είναι θέμα οικογένειας και παιδείας. Και για να κλείσω το θέμα με την κυρία Βατίδου, γιατί με αφορμή τα όσα είπε το «άνοιξα», όταν οι περισσότεροι δημοσιογράφοι συνεχίζουν, όταν αναφέρονται στον καρκίνο να τον αποκαλούν «επάρατη νόσο», γιατί να μας εκπλήσσει η παντελώς αναμενόμενη αντίδραση της παρουσιάστριας;