ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ, ΑΣ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΛΙΟ!

«Αν δεν γκρεμίσεις το παλιό σπίτι, καινούργιο δεν φτιάχνεις...» μου λέει η φίλη και ψυχολόγος Χριστίνα Σταματάκη, και έχει δίκιο. Θέλει δύναμη ο ψυχικός μας πάτος. Να μη φοβόμαστε να ξεστομίσουμε τη λέξη «ΠΑΤΟΣ»! Από εκεί ξεκινάει η νέα μας αρχή, από το τέλμα, το σκοτάδι μας, τα απόβλητα που προέκυψαν μέσα από τον πάτο μας...

Θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά, να δούμε τον ήλιο να δύει και να ανατέλλει με τα φωτεινά του χρώματα, αλλά εμείς αρνούμαστε να βάλουμε φωτεινές αποχρώσεις στη ζωή μας και να γκρεμίσουμε όσα μαύρα και γκρι χρώματα έχουν εγκατασταθεί στο σπιτικό μας και μας βασανίζουν. Φοβόμαστε να γκρεμίσουμε, να διαλύσουμε όσα με κόπο χτίσαμε... αλλά τώρα έγιναν θεριά ολάκερα και είναι έτοιμα να μας κατασπαράξουν. Δεν μας χωράνε, μας πνίγουν, μας εμποδίζουν να δούμε το φως της μέρας. Ούτε μια χαραμάδα δεν αφήσαμε να μπορούμε να δούμε λίγο φως ξανά. Συμβιβασμός λέγεται!

Πόσοι από εμάς δεν επενδύσαμε σε σχέσεις τοξικές, ελεγκτικές, άοσμες, γιατί πιστέψαμε σε αυτές, και βγάλαμε από τη ζωή μας όσους μας υπενθύμιζαν πως δεν βλέπαμε τη λανθασμένη μας επιλογή. Τους πετάξαμε έξω από την καθημερινότητά μας! Ίσως και από ρομαντισμό... επιμείναμε στη δική μας αγάπη.

Για κάποιο λόγο τους επιλέξαμε στη ζωή μας. Κάποια κενά μας κάλυπταν. Κάποια πρόσωπα της οικογένειας μας αντικαθιστούσαν στη ζωή μας. Μιας μορφής συνεξάρτηση είχαμε μαζί τους. Είχαν βρει το κλειδί να εισβάλλουν, κι εμείς τους το αφήσαμε να μπαίνουν και να βγαίνουν όποτε ήθελαν.

Οι σχέσεις είναι φιλικές, ερωτικές, γονεϊκές! Και στις τρεις περιπτώσεις είναι χρήσιμο κάποιες φορές να γκρεμίσεις για να ανασυρθείς από τα ερείπιά τους ζωντανός. Να βρεις μέσα στα ερείπια αντικείμενα και υποκείμενα της συμβίωσής σας, να συναντήσεις την ψυχή σου και να έρθεις αντιμέτωπος με τις αλήθειες σου. Τις βαθιές!!!

Ξέρω, πονάει, και πονάει πολύ. Αυτή η επαφή με την πονεμένη ψυχή μας στα ερείπια είναι οδυνηρή! Σου επιτρέπει όμως να δεις το φως. Να ανασάνεις, να δεις τον ήλιο! Να χαζέψεις τον ορίζοντα...

Να βρεις ξανά εσένα! Στα ντουβάρια που δεν ανέπνεες... απλά περίμενες να νυχτώσει και να ξυπνήσεις ξανά, να πας στη δουλειά, να μεγαλώσεις τα παιδιά! Και αυτό το ονομάτιζες ζωή! Σε μια φιλία που επένδυσες από παιδί, όταν κάποια στιγμή αποκαλύπτεται το συμφέρον, η αντιζηλία, το σκοτάδι της σχέσης σας, είναι προτιμότερο να χαθείς παρά να υπομένεις γιατί σας ενώνουν τα παιδικά σας χρόνια. Αυτό που τελικά σας συνδέει ήταν μια ψεύτικη στην ουσία αγκαλιά και αγάπη. Αυτό δυστυχώς μπορεί κάποια στιγμή να το διαπιστώσεις με τρόπο σοκαριστικό. Να τη δεις με τον σύντροφό σου αγκαλιά κι εσύ να τρελαθείς!

Ποιος να σε νιώσει! Εκείνος ή εκείνη;

Αυτό θα πει γίνομαι ερείπιο.

Ψάχνω στα σκουπίδια μου και τελικά μου φαίνονται πιο καθαρά από τη σχέση που είχα μαζί τους. Βρώμικα όλα.

Όμως...

Ξέρετε πόσα ακούω κάθε μέρα, και πόσα μηνύματα λαμβάνω που νιώθω πως, αν τα έγραφα σε ένα βιβλίο, θα γκρεμιζόταν και ο δικός σας κόσμος από το ψέμα των κοντινών μας ανθρώπων. Θα κλονιζόταν κάθε εμπιστοσύνη (σας και μας) στις ανθρώπινες σχέσεις! Το παραμύθι μας το θέλουμε, λιγάκι.

Μια μάνα χάνει το παιδί της, το αγγελούδι που μεγάλωσε, και το σπιτικό της γίνεται μαύρο ξαφνικά. Ένας άλλος γονιός βλέπει το παιδί του να αργοπεθαίνει από τις εξαρτήσεις, και πονάει... Δεν υπάρχει ανάσα να σηκωθεί. Μετράει δικά του λάθη μέσα στα τείχη του σπιτιού του, αλλά δεν είναι η ευθύνη μόνο δική του.

Αυτό που χρειάζεται είναι να πιάσουμε πάτο στα ερείπια, να χτίσουμε ξανά το σπιτικό μας από την αρχή, να τοποθετήσουμε αλλιώς τα έπιπλα, όπως και τις πεποιθήσεις μας για τη ζωή! Να βάλουμε πολλά παράθυρα, γιατί τώρα πια που μάθαμε να γκρεμίζουμε δεν είμαστε υποχείρια κανενός. Όταν μάθεις να γκρεμίζεις, δεν φοβάσαι να μείνεις και πάλι στον δρόμο! Να κοιμηθείς ώρες ατέλειωτες στα ερείπια... Να φωνάξεις!