Αλήθεια...πως πενθείς παιδί;

Χρηστικός οδηγός πένθους δεν έχει εφευρεθεί μέχρι σήμερα, όπως επίσης δεν γνωρίζει ποτέ κανένας πως μπορεί ν’ αντιδράσει μάνα και πατέρας στην είδηση του χαμού…. Ίσως εξαρτάται από τον αιτία θανάτου. Ίσως εξαρτάται από την κοινωνία και τους κανόνες της. Ίσως εξαρτάται από την φυλή προέλευσης των γονιών. Ίσως έχει να κάνει με το πόσο εξοικειωμένοι με το θανατικό είναι οι γεννήτορες. Ίσως έχει να κάνει με την προσωπική πνευματική ανάπτυξη ή με την θρησκεία ή με τις παραδόσεις, τις δοξασίες, τις σχέσεις με το μεταφυσικό και το θεϊκό.
Μοιράζομαι τις σκέψεις μου με αποκορύφωμα την είδηση για το έγκλημα που αφορούσε την κοπέλα η οποία, συνάντησε τον φονιά της, σ’ ένα λατρευτικό χώρο θανάτου. Με «αποκορύφωμα» γράφω, γιατί τις τελευταίες μέρες σε όλο τον πλανήτη, ορκισμένοι εχθροί της ζωής, άλλοι γιατί παραληρούν από θρησκευτικό μένος, άλλοι γιατί έχουν διαταραγμένο ψυχισμό, αρπάζουν όπλα, σπαθιά, μαχαίρια, κατσαβίδια και μακελεύουν παιδιά. Το πένθος για τα νεκρά παιδιά φυσικά για όλους δεν έχει την ίδια φόρτιση. Παράδειγμα: Ο τύπος στο Τέξας που πυροβολούσε για 17 λεπτά και σκότωσε 27 ανθρώπους τραυματίζοντας δεκάδες, προφανώς σκότωσε και τα παιδιά κάποιων συνανθρώπων μας. Ο «μαζικός θάνατος», για τους συγγενείς των θυμάτων είναι περισσότερο ίσως διαχειρίσιμος, αφού πονάνε πολλοί μαζί για τον ίδιο λόγο. Υπό μία έννοια οι πενθούντες νιώθουν ότι βγαίνουν μεν βίαια από «μια κοινωνία ξένοιαστη» αλλά.., συμπορεύονται με καινούργιους συντρόφους που τους ενώνει η ιερότητα κοινής απώλειας αγαπημένων την ίδια χρονική στιγμή.
Όταν όμως έρχεται η στιγμή να μην έχεις συμπρωταγωνιστές στο δράμα σου αλλά μόνον έναν ακόμη, ή τον πατέρα ή την μάνα του παιδιού σου που χάθηκε.

Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσα να κάνω εικόνα το πένθος και τον σπαραγμό ενός άντρα – πατέρα είναι μόνο αν χορέψει ζεϊμπέκικο, χωρίς κοινό, νύχτα μπροστά στο προαύλιο εκκλησιάς που η ελιά παίρνει χρώμα μεταλλικό από την σελήνη.
Θανατερό, μοναχικό ζεϊμπέκικο, με μουσική που φτιάχνουν οι σκέψεις από μια ζωή που εξατμίζεται αστρόσκονη στο σύμπαν. Το ζεϊμπέκικο του θρήνου, που μόνο με απώλεια και καημό έχω παντρεμένο το συγκεκριμένο χορό, μπορεί να μην θέλει καν μουσική. Για την μουσική αρκεί η είδηση και οι στίχους που φτιάχνουν οι αναμνήσεις.
Για την μάνα πάλι, σαν πένθος έχω το ουρλιαχτό της σιωπής.
Δεν μπόρεσα και δεν μπορώ να κατανοήσω, πως μπορεί γονιός, στιγμές μετά την είδηση του θανάτου του παιδιού του, με οποιοδήποτε τρόπο και αν έχει προκύψει ο θάνατος, να κάνει δηλώσεις σε κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς, site. Πως βρίσκει με λίγα λόγια, την διάθεση, για όποιο λόγο, να μπορεί να εμφανίζει κοσμικά τον σπαραγμό.
Συμμερίζομαι ότι το συναίσθημα εκφράζεται διαφορετικά, ανάλογα τα ήθη, τα έθιμα, την νοοτροπία, το τελετουργικό μιας κοινότητας ή ομάδας. Συμμερίζομαι μεν, δεν αντιλαμβάνομαι όμως.
Θα μου πεις πολλά δεν αντιλαμβάνομαι ή δεν θέλω ν’ αντιληφθώ. Μπορεί και γι’ αυτό «μιλάμε».
Αν είστε γονείς ενός παιδιού, μπορεί να έχετε εισπράξει την απίστευτη ύβρι και την χυδαιότητα μιας ερώτησης»
«Ένα παιδί = κανένα, γιατί μείνατε στο ένα και αν …;»
Τι «αν». Αν δηλαδή το ένα παιδί χαθεί, το αδέλφι θα πενθεί ενώ ταυτόχρονα , θα κάνει Delete, στα στιγμιότυπα ζωής εκείνου που έφυγε; Στα παιχνίδια, στις ζωγραφιές, στα ρούχα, στις αγκαλιές, στις αγωνίες, στις πλάκες, στους διαπληκτισμούς , στις μουσικές αγάπες, στα κουτιά με τα παζλ, στα συναρμολογούμενα, στις σχολικές τσάντες, στη μυρωδιά, στο κινητό τηλέφωνο, στο λογαριασμό στο face book..
Έχω απαντήσει σε αυτή την ερώτηση, με θρασύτατο τρόπο αντίστοιχο της χυδαίας ερώτησης που περιφέρεται συχνά μεταμφιεσμένη σαν «έγνοια και ένδειξη ενδιαφέροντος» από έναν άλλον, που δεν έχει κατανοήσει ότι είναι εντελώς διαφορετικό να γίνεσαι γονιός και εντελώς διαφορετικό να γίνεσαι εκτροφέας ανθρώπων!!!
Τι έχω απαντήσει; Ότι δεν είχα σκεφτεί ποτέ να κάνω ένα παιδί και μετά ένα δεύτερο για να χρησιμοποιήσω κάποιο από τα δύο σαν «ανταλλακτικά».
Φυσικά στις κοινωνίες που ζούμε, η υποκρισία μοιάζει σαν τον ατμό σε χύτρα που βούλωσε η βαλβίδα και δεν σφυρίζει καν…
Να δραπετεύετε με κάθε μέσο και τρόπο από εκείνους που ρωτάνε με μορφασμό ευγενικό : «Παιδάκι με το καλό ; Έχετε βάλει μπροστά ή ακόμη;», «Χαριτωμένος ο γιός σας αλλά γιατί μόνο ένα παιδί …αν; το έχετε σκεφτεί;» «Ένα = κανένα», «Τι κάθεστε; Να τα κάνετε σύντομα τα δυο παιδιά, για να ξεμπερδέψετε και αμέσως», «Γάμος χωρίς παιδί δεν είναι γάμος να το θυμάστε», «Εξαιρετικός ο σύντροφός σας, σπουδαίος αλλά βέβαια το καταλαβαίνω έχει και δύο παιδιά από τον προηγούμενο γάμο ο άνθρωπος …δύσκολα πράγματα αυτά»…

Ο ΕΚΤΡΟΦΕΑΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Είναι τελείως διαφορετική ή έννοια των γονιών, διαφορετική ή έννοια των γεννητόρων και διαφορετική η έννοια «εκτροφείς ανθρώπων».
Πολλοί κάνουν παιδιά για ν’ αποδείξουν ότι: δεν είναι στείροι, (στίγμα αφόρητο για μια κλειστή κοινωνία είτε αφορά γυναίκα, είτε άντρα), έχουν εργατικά χέρια που θα υποστηρίξουν την παραγωγή, είτε πρόκειται για βαμβάκια, είτε πρόκειται για εταιρείες εισηγμένες στο χρηματιστήριο της Wall street, προετοιμάζουν «αποκλειστικές νοσοκόμες -ους» για την περίοδο που θα είναι εκείνος ή εκείνη ανήμποροι και γέροι και διαχειρίζονται την ύπαρξη του παιδιού, ή των παιδιών σαν επένδυση που μπορεί ν’ αποκτήσει υπεραξία χρήσης και ν’ αποδώσει μακροπρόθεσμα…
Αυτό που μόλις έγραψα δεν αφορά γονείς με την ουσιαστική έννοια του όρου.

Γιατί; Γιατί αρκετοί γονείς που αποχαιρέτισαν τα παιδιά τους, αφοσιώθηκαν για το υπόλοιπο της ζωής τους να βοηθάν ή να στηρίζουν τα «ξένα» παιδιά. Είμαστε, μας αρέσει δεν μας αρέσει, «συνδεδεμένοι». Το βλέμμα του δικού μου παιδιού, είναι το βλέμμα του κάθε «άλλου» παιδιού Εύκολο; Καθόλου. Είναι όμως ο απόλυτος λόγος του να δημιουργείς ,στην μετά την απώλεια περίοδο.
Θεωρητικά φυσικά το γράφω και δείχνω «ψαγμένη» αλλά εμπειρία ούτε σαν θεατής ταινίας δεν θέλω να έχω και ας έχει προταθεί για 15 Όσκαρ.
Φυσικά έχω βρεθεί με μητέρες που είχαν κηδέψει τα παιδιά τους, και αφοσιώθηκαν μετά σε έργο και προσφορά που αφορούσε την στήριξη άλλων που ήρθαν σε αντίστοιχη θέση. Τις υπερ - θαύμαζα μεν, δεν το κατανοούσα όμως. Προφανώς και είναι πολύ πιο εξελιγμένες πνευματικά από μένα.

Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΟΔΥΡΜΟΣ

Δεν κάνει πιο μικρό το μνήμα! Ο αδυσώπητος σπαραγμός κατά την γνώμη μου, είναι μοναχικός.
Κάθε ξένη παρουσία εκείνη την ώρα φαντάζει, απεχθής και ιερόσυλη.
Ο δημοσιογράφος πάντα θα θέλει να έχει δηλώσεις, όπως και ο ιατροδικαστής θα κάνει νεκροτομή, όπως και ο γιατρός θα συμπληρώσει την αιτία θανάτου…, όπως οι πυροσβέστες θα κληθούν να καθαρίσουν την άσφαλτο από απομεινάρια…, όπως ο ιερέας θα ψάλει την νεκρώσιμη ακολουθία… Αυτοί όλοι και άλλοι τόσοι εμπλεκόμενοι στο πρωτόκολλο μιας βίαιης ή λιγότερο βίαιης απώλειας, δεν είναι «κακούργοι» είναι επαγγελματίες.
Η διαχείριση της απώλειας με ξεπερνάει όταν παρακολουθώ μπροστά σε κάμερα να οδύρονται, να απειλούν, να ουρλιάζουν, να ξεσπάνε, να επιμένουν για «αποζημιώσεις», να «τάζουν ξεκαθαρίσματα», να επιδιώκουν αποζημιώσεις καθώς στο μυαλό το δικό μου αν χαθεί η ζωή του παιδιού, καμιά υλική παροχή δεν θα καταπραΰνει το δράμα. (Θυμάμαι και τον Ωνάση…).
Οι δημόσιος οιμωγές με σοκάρουν ίσως γιατί, για μένα, ο πρωταγωνιστής της τραγωδίας είναι η ψυχή του νεκρού. Με ξεπερνάει γιατί στο δικό μου αξιακό σύστημα είναι ψευδές να δηλώσω «θερμά συλλυπητήρια». Δεν γίνεται να νιώσω εγώ κάτι που σε απόλυτο βαθμό όταν συμβεί στον «άλλον» μου μοιάζει να ψιλοευχαριστιέται το ego μου, που δεν έλαχε σε μένα. Γιατί μην μου πείτε ότι υπάρχει ένας που όταν ο γείτονας ή ο γνωστός απέκτησε παιδί με ειδικές ανάγκες και το έμαθε δεν σταυροκοπήθηκε λέγοντας «μακριά από μένα το κακό»…
Και στην τελική, δεν γίνεται να νιώσει ένας ..άλλος, το πως αισθάνθηκα όταν έπεσε πάνω μου μια κατσαρόλα με τηγανιτό λάδι εκτός και πριν από μένα το έπαθε εκείνος και έμεινε μήνες με το σώμα του τυλιγμένο σε γάζες και την αναπνοή του να μυρίζει «καμένη πατάτα».
Ο Θρήνος για το παιδί που έφυγε δεν είναι εκφρασμένος είναι βουβός…