ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ! ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ!

«Κράτα, καρδιά μου, κι έχεις αντέξει πολύ σκληρότερο πόνο», αναφέρει ο Όμηρος στην Οδύσσεια. Πόσο σκληρότερο πια; Εκατό άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κάθε ημέρα στην Ελλάδα. Κάθε τρεις ώρες πεθαίνει ένας συνάνθρωπός μας. Οι νεκροί μέχρι χθες (12/12/2020) σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΟΔΥ ανέρχονται σε 3.540!!! Κι εμείς αναρωτιόμαστε γιατί δεν ανοίγουν τα εστιατόρια να πάμε να φάμε… τι; Γιατί δεν ανοίγει το λιανεμπόριο στερώντας μας τη δυνατότητα να ψωνίσουμε… τι; Κι εμείς βρίζουμε τους πάντες γιατί φέτος τα Χριστούγεννα δεν θα μαγειρέψουμε γαλοπούλα για πενήντα νοματαίους, γιατί φέτος την Πρωτοχρονιά δεν θα βγούμε να πετάξουμε πυροτεχνήματα στην αλλαγή του χρόνου, ενός χρόνου που μισήσαμε, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι το κακό δεν έχει τελειώσει, κι ο καινούργιος που έρχεται πάλι θα μας κερνάει εκατό θανάτους την ημέρα, πάλι θα σκορπά πένθος σε εκατό οικογένειες την ημέρα…

Εκατό άνθρωποι ταξιδεύουν κάθε μέρα για τον άλλο κόσμο, τυλιγμένοι σε έναν μουσαμά για να «πεταχτούν» σε τάφους που ήδη ανοίξατε –σαν κενοτάφια, ρίγος και μόνο στη σκέψη–, χωρίς τα αγαπημένα τους πρόσωπα δίπλα τους στον ύστατο αποχαιρετισμό… Με τον πόνο στην ψυχή τους και το «ανάθεμα» που δεν μπόρεσαν να τους δώσουν το τελευταίο άγγιγμα, το τελευταίο φιλί, βυθισμένους σε ένα πένθος τόσο μα τόσο διαφορετικό… μετατρέποντάς τους σε «αγέλαστο πέτρα», μαρμαρωμένους, με τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά τους, πνιγμένους στην ανωνυμία και στην κατακραυγή…

Άφκιαστο κι αστόλιστο

του χάρου δεν σε δίνω

στάσου με το ανθόνερο

την όψη σου να πλύνω.

Το στερνό το χτένισμα

με τα χρυσά τα χτένια

πάρ’τε απ’ την μανούλα σας

μαλλάκια μεταξένια.

Μήπως και τον χάροντα

καθώς θα σε κοιτάξει

του φανείς αχάιδευτο

και σε παραπετάξει…

Κι αν δεν σας λυγίζουν τούτοι οι στίχοι του Κωστή Παλαμά, μήπως θυμηθήκατε την Αντιγόνη, που με ποινή θανάτου έριξε λίγο χώμα στον νεκρό αδελφό της, για να τιμήσει τη σορό του στον στερνό πικρό αποχωρισμό;

Όχι, βέβαια! Οι πολιτικοί μας, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, προτιμούν να αλώνονται με «Μυίης θάρσος», –όπως λέει μια αρχαιοελληνική παροιμία– με της «μύγας το θράσος», σε γελοίους διαξιφισμούς για το σπίτι του Τσίπρα και την ποδηλατάδα του Μητσοτάκη. Την ίδια στιγμή που κάπου ξεψυχάει ένας ακόμη συνάνθρωπός μας.

Αιδώς, Αργείοι! Μα πού να τη βρείτε… Μήπως σκύψατε πάνω από το αμπαλαρισμένο σε σελοφάν γυμνό πτώμα, μήπως το ακολουθήσατε στους φρεσκοσκαμμένους ανοιχτούς τάφους, μοναχό του, χωρίς δάκρυα και μοιρολόγια, και «καταραμένο» επειδή τόλμησε ν’ αρρωστήσει; Μήπως σκεφτήκατε τον πόνο της οικογένειάς του;

Με πόσο θράσος βγαίνετε και ανακοινώνετε, σαν να μιλάτε για κιλά πατάτες, εκατό θανάτους καθημερινά; Ή 3.540 νεκρούς μέχρι χθες; Μια ολάκερη νεκρή πόλη, με τις ψυχές να περιδιαβαίνουν από πάνω της, φαντάσματα που απάντηση ζητάνε στο μεγάλο τους «γιατί». Γιατί τους αφήσατε να πεθάνουν; Γιατί δεν τους φροντίσατε; Γιατί τους σπρώξατε σε έναν θάνατο που δεν άξιζαν; Γιατί… γιατί… γιατί…

Αιδώς, Αργείοι! Πάψτε! Πάψτε! Πάψτε! Κι αν φοβάστε μην κολλήσετε κορωνοϊό από τα σελοφιασμένα πτώματα, πάρτε τα πολυτελή σας ελικόπτερα και κάντε μια βόλτα πάνω από τούτα εδώ τα καινούργια κενοτάφια, και φρίξτε επιτέλους. Και σκάστε! Δεν σας αντέχουμε άλλο! Δεν αντέχουμε άλλο την ανυπαρξία σας, την ασέβειά σας, το θράσος σας!

Και για μας το λέω. Κι εμείς να σκάσουμε επιτέλους! Δεν θα πεθάνουμε χωρίς γλέντια για λίγο. Αντ’ αυτού, άγιες μέρες που έρχονται, ας ανάψουμε ευλαβικά ένα κερί για τις ψυχές τούτες που βολοδέρνουν χωρίς ευχές, χωρίς κέρμα για τον βαρκάρη, χωρίς χάδι και στερνό φιλί, στου Αχέροντα τις πύλες…