ΑΓΑΠΗ, Ο ΚΟΙΝΟΣ ΠΑΡΟΝΟΜΑΣΤΗΣ ΜΑΣ

Τι λέτε – πάμε για μια άσκηση ισορροπίας στο τεντωμένο σχοινί του χρόνου (που δεν υπάρχει;). Θέλω πολύ να προσπαθήσω να καταγράψω τα συστατικά που, λίγο-πολύ, μας δίνουν τη γεύση της «πραγματικότητας». Τυχαία. Χωρίς μέθοδο. Όπως το χιόνι που λιώνει, ένας ιός που μεταλλάσσεται, η επιβίωση, ο αόρατος κόσμος, οι εκβιασμοί, το οικοσύστημα, το σώμα, το χώμα, η 4ΒΕ (4η Βιομηχανική Επανάσταση), το σεξ ή μια σειρά στο Netflix. Πράγματα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους, αλλά απόλυτα συνδεδεμένα, αφού συνυπάρχουν μέσα σ’ αυτό το «Ένα» που όλοι είμαστε κομμάτι του. Συνυπάρχουν μαζί με άλλα άπειρα στον αριθμό «συστατικά», ασύλληπτα για τη λογική του ανθρώπινου εγκεφάλου, σε ροή συνεχή, σαν την άμμο της θάλασσας μέσα σε μια κλεψύδρα που δεν αδειάζει ποτέ – ώστε να μπορέσεις επιτέλους κάποια στιγμή να την αναποδογυρίσεις και να αρχίσεις να «μετράς» ξανά από το μηδέν (που ούτε αυτό υπάρχει, αφού ταυτίζεται με το άπειρο).

Μη μου πείτε πως με άρπαξε το ψώνιο της βαριάς φιλοσοφίας και ότι θέλω να κάνω τον έξυπνο, γιατί θα είστε άδικοι. Απλώς μεγαλώνω. Το καλοκαίρι πρώτα ο Θεός θα κλείσω τα 68, οπότε προετοιμάζοντας σιγά-σιγά (δεν βιάζομαι καθόλου!) τη μεγάλη έξοδο και την ενεργειακή μου επανεκκίνηση, παρατηρώ τον κόσμο με τον ίδιο ενθουσιασμό και τις ίδιες απορίες που είχα και στην είσοδο – όταν προετοίμαζα την ενηλικίωσή μου και την πλήρη ένταξή μου στο τρισδιάστατο. Θα θυμάστε κι εσείς, έστω και μόνο με τη συναισθηματική σας μνήμη, πώς παρατηρούσαμε έκπληκτοι τους «μεγάλους» όταν ακόμα το παλεύαμε να σταθούμε όρθιοι στα δυο μας ποδαράκια. Τι παράξενος που ήτανε αυτός ο κόσμος των μεγάλων. Έμπαινε κάτι με φτερά μέσα στο δωμάτιο και ούτε που το βλέπανε. Είχανε τόση αγωνία και τρέχανε να τα προλάβουν όλα, ενώ η γιαγιά μάζευε κι έκρυβε σακούλες παντού «για ώρα ανάγκης».

Μπουσουλώντας, ψηφίδα-ψηφίδα, φτιάξαμε ο καθένας το δικό του ιδιωτικό ψηφιδωτό που το ταυτίσαμε με μια «πραγματικότητα» που την ανακυρήξαμε και «κοινή». Κάτι που δεν υπάρχει. Κανείς από τους 7 δισ. περαστικούς από τον πλανήτη δεν έχει δει, γευτεί, μυρίσει, αγγίξει ή ακούσει τα ίδια βιώματα – και ας τον διαμόρφωσαν τα ίδια «γεγονότα». Χονδροειδές παράδειγμα αυτός που πυροβολεί και ο σκοτωμένος. Αλλού μπαίνει η κάμερα για τον έναν, αλλού για τον άλλον. Αυτό που λέμε εμείς πραγματικότητα είναι ίσως το γεγονός πως η δολοφονία συνέβη – αλλά κανείς δεν την έχει δει από την ίδια μεριά. Ο Ελύτης (συγγνώμη που τον αναφέρω πολύ συχνά, αλλά είναι ο ποιητής που έχω καταλάβει καλύτερα) έγραψε τον στίχο «και νάσαι όπως γεννήθηκες: το κέντρο του κόσμου». Παρεξηγημένος στίχος. Πολλοί τον μεταφράσανε σαν εγωκεντρικό, εγωϊστικό, εγωπαθή. Έλα όμως που λέει καθαρά την αλήθεια. Ο καθένας από μας είναι το κέντρο του κόσμου – δεν γίνεται αλλιώς, όσο και να το θέλουμε, όσο και να το παλεύουμε. Βλέπουμε με τα δικά μας μάτια και ενορχηστρώνουμε μόνοι μας τους ήχους που ακούμε. Ο ένας ακούει τον ήχο των φυτών που μεγαλώνουν, ενώ το σπίτι είναι πάνω στην εθνική οδό και ταρακουνιέται από τα ντεσιμπέλ των φορτηγών και των ψυγείων. Γίνεται. Ο άλλος, στο ίδιο σπίτι, στο ίδιο δωμάτιο, στο ίδιο κρεβάτι, ζει μια κόλαση, παίρνει χάπια, αρρωσταίνει βαριά – γιατί ακούει μονάχα τα ντεσιμπέλ των φορτηγών και των ψυγείων. Κανείς δεν έχει «δίκιο», κανείς δεν έχει «άδικο». Η πραγματικότητά τους είναι εντελώς διαφορετική και αυτό δεν αλλάζει, γιατί όσο κοντά κι αν είναι, όσο κι αν μοιράζονται τον κοινό βίο, «εμπειρεύονται» διαφορετικές εμπειρίες ακόμα και στο σούπερ μάρκετ: Την ώρα που ο ένας βλέπει ωραίες μελιτζάνες σε πολύ καλή τιμή, ο άλλος βλέπει το στραβοπατημένο ξώφτερνο μιας κυρίας.

Σκεφτείτε μόνο την τεράστια γκάμα συναισθημάτων και βιωμάτων που ζήσανε (π.χ.) οι εισβολείς στο Καπιτώλιο, ο καθένας ξεχωριστά, ή οι βουλευτές που φυγαδεύτηκαν, ο καθένας ξεχωριστά, οι εμείς οι τηλεοπτικοί «αυτόπτες μάρτυρες», ο καθένας ξεχωριστά. Δεν μπορώ να το αποδείξω, αλλά είμαι βέβαιος πως κανείς –μα κανείς– δεν έχει ζήσει το ίδιο γεγονός. Κι όμως, ήταν «ένα» γεγονός – κατά τη λογική των «μεγάλων» που πιστεύουν στην κοινή λογική και τον τρισδιάστατο ρεαλισμό. Ένα συγκεκριμένο γεγονός που συνέβη τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα και έχει μάλιστα καταγραφεί με εικόνα και ήχο «live»: History.

Αύριο πρώτα ο Θεός θα ορκιστεί και θα αναλάβει ο Biden (και η Harris). Τριακόσια τριάντα εκατομμύρια Αμερικανοί και εκατοντάδες εκατομμύρια γήινοι θα «ενημερωθούν» εκείνη την ώρα ή αργότερα, αλλά να μου τρυπήσετε τη μύτη αν δύο από μας σε όλον τον πλανήτη «δούμε» και ζήσουμε το ίδιο γεγονός.

Θα μου πείτε «αν είναι έτσι, τότε πώς τα καταφέρνουμε και προχωράμε μαζί, ζευγάρια, φίλοι, ομοϊδεάτες, συναγωνιστές, συνάνθρωποι;». Την έχω την απάντηση στο τσεπάκι και ως βίωμα και ως στίχο: «Έχουμε την αγάπη, τον μοναδικό κοινό παρονομαστή μας», λέει το βίωμα.

«Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι», λέει ο Οδυσσέας.