ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ

Ήμουν αλυσοδεμένη με τη ματαιοδοξία της εξουσίας στην εργασία. Νόμιζα για αρκετά χρόνια πως έτσι θα φώτιζα τα σκοτάδια της ψυχής μου και θα «χόρευα» μαγικά στην κορυφή. Τα χρόνια περνούσαν, κι εγώ εκεί. Έπαιρνα δύναμη για να πορευτώ παρακάτω από την εργασιακή καθημερινότητα στο μαγικό γυαλί σε ρόλο ενορχηστρωτή πάντα, πίσω από τις κάμερες για πολλά χρόνια.

Λίγο πριν από τα σαράντα μου κι ενώ είμαι στο κρεσέντο της καριέρας μου, με αυτή την εξουσία που πάντα ερεθίζει τον ουρανίσκο μας, εγκαταλείπω τις επιτυχίες για να γίνω μάνα. Κανείς δεν με πίστεψε. Νόμιζαν ότι το είπα για να κάνω μετεγγραφή σε άλλο σταθμό. Οι κοντινοί μου συνεργάτες μού λέγανε «πες μας πού πας».
Μέσα μου όμως ήξερα πως ήμουν αποφασισμένη να γίνω μάνα. Είχα κάνει μέχρι τότε περίπου 13 εξωσωματικές και πάντα γυρνούσα την ίδια μέρα στον εργασιακό μου χώρο, είτε όταν μου έπαιρναν τα ωάρια είτε όταν έκανα την εμβρυομεταφορά. Δεν μου επέτρεπα ούτε μία ημέρα να λείψω. Ποτέ, ακόμη και όταν ήμουν άρρωστη. Ήμουν πάντα εκεί, στο πόστο μου. Νόμιζα πως τίποτα δεν θα λειτουργούσε σωστά χωρίς εμένα.
Αυτήν τη φορά, κατάλαβα πως, αν πραγματικά θέλω να γίνω μάνα, χρειάζεται να δώσω χρόνο στο μέσα μου να αφομοιώσει το έμβρυο. Να μην το «σκοτώνει» η καθημερινότητα. Ήταν τόσο το αδιαχείριστο άγχος της καθημερινότητας, που δεν μου ’βγαινε.

Με μεγάλη στεναχώρια άκουγα κάθε φορά: «Δεν πέτυχε. Την επόμενη θα πάνε όλα καλύτερα…»
Σε αυτή την καφρίλα κάποιων γιατρών, θα αναφερθώ άλλη φορά. Στον τρόπο που μιλούν στη γυναίκα πάνω από το ταμείο τους. Γνώριζα το σώμα μου. Ήξερα πως είχε τέτοια εσωτερική ένταση που, αν το ήθελα πολύ, έπρεπε να ηρεμήσω, να δώσω προτεραιότητα στο «θέλω» μου.

Δεν είναι το ίδιο για την καθεμιά μας. Εγώ είχα μεγάλη τρικυμία μέσα μου και δεν το άφηνα να γονιμοποιηθεί και να εξελιχθεί. Η πίστη μου στον Θεό ήταν το μόνο μου όπλο για να γίνω μάνα πια. Σταμάτησα κάθε προσπάθεια για εξωσωματική, και είπα «θα αφήσω το κορμί μου να αφομοιώσει κάθε καλό που θα ’ρθει, χωρίς να θέλει να το εξουδετερώσει».
Τίποτα δεν είναι εύκολο. Οι πρώτοι μήνες μακριά από την εργασία περνούσαν κι εγώ απογοητευόμουν, και πάλι έμπαινε στον νου η δουλειά γιατί οι προτάσεις ήταν δελεαστικές, αλλά εγώ πια ήμουν έτοιμη για το «πιανάκι μου».

Δεν σας είπα όμως πώς αποφάσισα να σταματήσω την εργασία στην καλύτερή μου επαγγελματικά στιγμή, που κανείς δεν με πίστεψε, αλλά εγώ ήξερα, είδα. Η αιτία, ένα όνειρο.
Στη δική μου ζωή, τα όνειρα είναι εξελικτικά. Μου δείχνουν το παρακάτω, το μέσα μου, το βαθύ «θέλω» μου. Μετά την προτελευταία προσπάθεια εξωσωματικής είδα ένα όνειρο.
Ήμουν στην Ιταλία και περπατούσαμε με τον σύζυγο, όταν βλέπω ένα μαγαζί με αντίκες. Μπαίνω μόνη μου μέσα και βλέπω ένα μικρό πιανάκι, μινιατούρα, που θέλω πολύ να το αγοράσω, αλλά όταν φτάνω στο ταμείο, δεν το πληρώνω, το μετανιώνω και φεύγω.

Ξύπνησα και τηλεφώνησα στην ψυχολόγο μου για να πάω να τη δω επειγόντως, μετά τη δουλειά πάντα. Το ένιωσα όμως πως κάτι δεν ολοκλήρωνα στη ζωή μου, ενώ το ήθελα. Εκείνη με έντεχνο τρόπο και χωρίς να με προϊδεάσει ότι ξεκινήσαμε τη συνεδρία, με ρώτησε με ποιο μουσικό όργανο θα παρομοίαζα το «έχω παιδί» και με ποιο το «δεν έχω». Χωρίς σκέψη τής απάντησα «το πιάνο» και «το ταμπούρλο» αντίστοιχα.
Κατέρρευσα αμέσως μετά την απάντησή μου και τη συνειδητοποίηση των όσων είπα ξαφνικά στο γραφείο της. Κατέρρευσα κυριολεκτικά. Ενώ το ήθελα, όταν έφτανα στο ταμείο έφευγα. Εκείνο το «πιανάκι» ήταν το μωρό που ήθελα, αλλά...

Χρειάστηκαν δέκα συνεδρίες με τη Χριστίνα (ψυχολόγος), για να πάρω την απόφαση να πάω τη ζωή μου παρακάτω και να πληρώσω στο ταμείο για να αγοράσω το πιανάκι με όποιο κόστος σε διάφορα επίπεδα.
Δεν είναι εύκολο να προσπερνάς την εξουσία. Όταν κάτι το θέλεις πολύ, ίσως κάτι πρέπει να αφήσεις για να φανεί ότι το θέλεις πολύ. Πολλές φορές σκοτώνουμε μέσα μας τα «θέλω» μας και τα πνίγουμε στις τρικυμίες του νου. Το μυαλό μας έχει σταθερές για να μας προστατεύει. Έχει κλειστά κουτάκια, που όμως μερικές φορές χρειάζεται να τα ανοίγουμε για να πάμε παρακάτω. Λες «θέλω κάτι, αλλά τι κάνω γι’ αυτό; Μήπως βολεύομαι;». Δεν δυσκολεύονται όλες οι γυναίκες. Κάποιες πιάνουν παιδί χωρίς καν να το θέλουν. Όμως υπάρχουμε κι εμείς που το «πνίγουμε» στις τρικυμίες της ψυχής μας.

Eγκυμονούσα στο κρεβάτι με τη βαφτιστήρα μου που έκανε παρέα σε μένα και το εμμάκι που ήταν στην κοιλιά μου

Το Εμμάκι μου ήλθε χωρίς καμιά εξωσωματική. Η ψυχολόγος μου τότε μου ζήτησε να τη ζωγραφίσω περιμένοντας να έλθει, μιας και γνώριζε ότι είχα σταματήσει να ζωγραφίζω από παιδί. Ζωγράφισα έναν φωτεινό ήλιο, και για τη μέχρι τότε ζωή μου ένα φεγγάρι. Ο ήλιος μού φώτισε τη ζωή και μου υποσχέθηκα να ζω την κάθε μέρα στο φως. Το υποσχέθηκα στην Παναγιά, τη μάνα όλων μας.
Άλλαξα σε όλα. Μπόρεσα. Πλήρωσα στο ταμείο. Ξεπλήρωσα το παρελθόν και άνοιξα νέο λογαριασμό.
Ο ήλιος μου με χάιδεψε τότε, και εδώ και δέκα χρόνια με βλέπει αλλιώς, με φωτίζει διαφορετικά. Εκείνη η ζωγραφιά είναι το εξώφυλλο της νέας μου ζωής, γιατί το πλήρωσα με ψυχή και κόπο πολύ…