Η χώρα μας γιορτάζει πανηγυρικά τα 200 χρονιά από την Επανάσταση του 1821, παρά την πανδημία και τη δύσκολη υγειονομική και οικονομικο-κοινωνική κρίση.
Έχουν γραφτεί πολλά, θα γραφτούν ακόμη περισσότερα για την εξέγερση του καταπιεσμένου, κατακτημένου λαού μας, που βρήκε τη δύναμη να σηκώσει το ανάστημά του στον οθωμανικό ζυγό και να διεκδικήσει την ανεξαρτησία του με μαχητικότητα, αυτοθυσία και σθένος.
Πέρασαν 200 χρόνια, που ο λαός μας έδωσε σκληρές μάχες, υπερασπίστηκε αρχές και πορεύθηκε με νίκες αλλά και ήττες.
Πέρα από τα ιστορικά γεγονότα και τις συμμαχίες που οικοδομήθηκαν στην πορεία των δεκαετιών, είναι η ώρα να αναδείξουμε ξανά την Ελλάδα ως πόλο δημοκρατίας και ελευθερίας.
Οι προκλήσεις είναι πολλές και διαφορετικές στην περιοχή μας, στη ΝΑ Ευρώπη, και οι κίνδυνοι και οι απειλές αυξάνονται και εναλλάσσονται. Η χώρα μας, ως μέλος τής Ε.Ε., αλλά και ως δυναμική χώρα των Βαλκανίων, χρειάζεται να επαναπροσδιορίσει τους στόχους και τη στρατηγική της.
Πρωταρχικό και κρίσιμο βήμα για τον επαναπροσδιορισμό των προτεραιοτήτων αποτελεί η δική μας εθνική στρατηγική να αποτελεί απόρροια μιας συναίνεσης των πολιτών σε βασικούς τομείς. Η επίτευξη μιας κοινής μεσο-μακροπρόθεσμης στρατηγικής για την παιδεία, τη βιώσιμη ανάπτυξη, την τεχνολογική πρόοδο και την εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να είναι απόφαση της εκάστοτε κυβέρνησης.
Χρειάζεται επιτέλους μετά από 200 χρόνια διαδρομής μια έντιμη σύγχρονη συμφωνία, ώστε να επιτευχθεί διακυβέρνηση που θα έχει συμμέτοχους την κοινωνία πολιτών, την κυβέρνηση, τα κόμματα της Ελληνικής Βουλής, τα πανεπιστήμια, τη δημόσια διοίκηση αλλά και τον ιδιωτικό τομέα.
Η οικοδόμηση συναινέσεων δεν είναι ένα εύκολο στοίχημα και η δική μας κουλτούρα είναι διαφορετική, ωστόσο απαιτείται δουλειά προς αυτή την κατεύθυνση από όλους και όλες.
Η υπέρβαση των διαφορών μας και η αξιοποίησή τους προς τη σύνθεση είναι μονόδρομος για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την ανεξαρτησία μας.
Ο διχασμός, η ρητορική του μίσους και η αντιπαλότητα οδηγούν στην απαξίωση και στην υποδούλωσή μας σε ένα αέναο αδιέξοδο.
Διαφορές υπάρχουν, είναι σεβαστές, ιδεολογικοπολιτικές, πολιτισμικές και κοινωνικές. Η χάραξη όμως μιας κοινής διαδρομής δύναται να μας ενδυναμώσει, δημιουργώντας ένα νέο όραμα για να γίνουμε οι πρωταγωνιστές, εμείς και οι επόμενες γενιές, στις νέες παγκόσμιες και ευρωπαϊκές προκλήσεις.